Αλλάξαμε πρός το χειρότερο όλοι μας

Τα αδελφοκουλτουροδήθεν-βλαχοσνόμπ «διάση-μα πρότυπα» προς αποφυγήν, αλληλο-παρουσιάζονται στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, αλληλοσυγχαίρονται, αλληλοεπαινούνται, αλληλο-δοξάζονται, αληλοχαζογελάνε και αλληλο-γελοιοποιούνται καθημερινά, διότι νομίζουν ότι είναι κάποιοι, ότι κάτι σημαντικό αντιπροσωπεύουν ή ότι κάτι σπουδαίο προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.

Οι ελάχιστοι εναπομείναντες σκεπτόμενοι πολίτες αγανακτούν, κουνάνε το κεφάλι τους με σημασία και περιμένουν, να δουν λίγο ήθος, λίγη αξιοπρέπεια, λίγη σοβαρότητα από κάποιον και φωνάζουν.

Αλλά άδικα φωνάζουν, διότι δεν υπάρχει κανείς να τους ακούσει:

1. Οι ιδέες, οι αρχές και οι πεποιθήσεις, είναι σε αδιέξοδο.
2. Οι πλάνες, οι αιρέσεις, οι δεισιδαιμονίες και οι ποικίλες λανθασμένες διδασκαλίες, έχουν περισσεύσει.
3. Οι φωτεινοί δρόμοι είναι λίγοι.
4. Οι προοπτικές δυσεύρετες.
5. Εμείς πια, ζούμε μόνο με τις αισθήσεις και για τις αισθήσεις, αφού παρασυρθήκαμε από το μισάνθρωπο Εωσφόρο, που μας «αφαίρεσε» τις πέντε αισθήσεις και προσπαθεί «πάση θυσία», να μας αφαιρέσει και το μυαλό με άσχετες συναισθηματικές προβολές κι επιθέσεις, με εκτυφλωτικά θεάματα (διαγωνισμούς ομορφιάς ή τραγουδιού, ποδόσφαιρο και διάφορα άλλα αθλήματα) δηλαδή μέσω μιας συνεχούς επίθεσης σκουπιδοτροφών για τη σκέψη.
6. Ο ατομικισμός και ο εγωισμός αποτελούν τις «νέες θεότητες» των ημερών μας κι έτσι, όλοι πάθαμε... «κορδίαση», όπως λέει ένας αγνός και ταπεινός Κρητικός, ο κ. Μιχάλης.

Φτάσαμε στο σημείο, να το «παίζουμε» λεφτάδες στ’ αδέρφια μας, στους φίλους μας, στους γονείς μας και δεν ξέρω που αλλού, διότι βλέπετε:

1. Φάγαμε απότομα ψωμάκι.
2. Πήραμε «κουνητό», «αρκουδίσιον», τηλεόραση και βίντεο.
3. Αποκτήσαμε αυτοκίνητο και σπίτι.
4. Πλυθήκαμε με ζεστό νερό κι αρωματικό σαπούνι.
5. Βγάλαμε τα τσουράπια και τα κουρέλια και φορέσαμε παπούτσια κι «επώνυμα» ρούχα.
6. Ξεχάσαμε τους ευεργέτες γονείς, που μας μεγάλωναν τόσο χρόνια μ’ όλες τις δυσκολίες.
7. Ξεχάσαμε τις αθώες αγκαλιές με τ’ αδέρφια μας.
8. Δε θυμόμαστε καθόλου τα φτωχά κι έξυπνα παιδοχειροποίητα παιχνίδια, που είχαμε με τους φίλους μας.
9. Βγάζουμε ολόκληρο το μισθό μας και το επίδομα της άδειάς μας μπροστά στον καφετζή του χωριού, για να πληρώσουμε τον καφέ μας, για να δείξουμε έτσι, ότι έχουμε λεφτά και όταν συναναστρεφόμαστε με τους συγχωριανούς ή τους συγγενείς μας, τρώμε το σταφύλι με… μαχαίρι και πηρούνι!!!