Για τον άνθρωπο

Μικρός και μέγας, ταπεινός και υψηλόφρων, θνητός και αθάνατος, επίγειος και ουράνιος.
Αν θέλετε να δείτε το φοβερότερο θηρίο του πλανήτη μας, κοιτάξτε στον μεγάλο καθρέπτη.
Γι’ αυτό όταν συμμορφωνόμαστε με τον κόσμο παραμορφωνόμαστε.
Κοιτάξτε καλά και δείτε μέσα από το είδωλο του καθρέπτη το θηρίο, που από την πρώτη του εμφάνιση στη γή, ψάχνει να τελειοποιήσει τρόπους για να εξαφανίσει το είδος του.
Δεν υπάρχει ζωντανό πλάσμα πάνω στη γη πιο άθλιο από τον άνθρωπο, αν και επλάσθη κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού.

Δεν είμαστε τίποτε άλλο, παρά κομματάκια πηλού, αλλά αυτός ο πηλός πλάσθηκε από τα ίδια εκείνα χέρια, που δημιούργησαν το σύμπαν.
Οι υλιστές όμως, πιστεύουν άλλα.
Πιστεύουν στην θεωρία του Δαρβίνου, που λέει ότι καταγόμαστε από τον πίθηκο!!!

Από το κρανίο όμως αποδείχτηκε - έπειτα από επιστημονικές έρευνες - ότι ανήκε σε άνθρωπο και όχι στον μυθικό πιθηκάνθρωπο, όπως θριαμβολογούσαν οι υλιστές.

Και από τα οστά, που βρέθηκαν (ένα δόντι και άλλα οστά) από τον Ολλανδό γιατρό du Booa στην Ιάβα το 1891, αποδείχτηκε ότι ανήκουν σε διαφορετικά ζώα και όχι στον πιθηκάνθρωπο, που δεν βρέθηκε ποτέ.

Παραμένει ακόμη, στην φαντασία των υλιστών.

Γινόμαστε σκουλήκια και τροφή σκουληκιών!!! αλλά με το λογικό μας ζυγίζουμε, μετράμε και αναλύουμε τα άστρα του ουρανού, που λάμπουν χιλιάδες χρόνια μακριά μας.

Κάτω από μας είναι τα άλογα κτήνη, αλλά πάνω από μας στην μυστική κλίμακα, που υψώνεται από την γή στον Ουρανό, δεν υπάρχουν παρά οι άγγελοι.

Κι είναι ευτυχείς, όσοι ανεβαίνουν στη μυστική αυτή κλίμακα, να συναντήσουν τους αγγέλους του Θεού.

Είμαστε η κορωνίδα της δημιουργίας του Θεού, μετέχουμε σε δύο κόσμους και έχουμε προικιστεί από τον Θεό.

Ο άνθρωπος είναι ψυσωματική οντότητα και ύπαρξη.
Αποτελείται από σώμα υλικό και θνητό και από ψυχή λογική και αθάνατη.
Από την ιδέα που έχουμε για τον Χριστό, θα εξαρτηθεί και η ιδέα που έχουμε για τον άνθρωπο.
Η ευχαρίστηση που παίρνουμε από το υλικό μέλι, μετά από λίγη ώρα τελειώνει, σβήνει.
Η ευχαρίστηση όμως που παίρνουμε από το πνευματικό μέλι της διδασκαλίας του Θείου λόγου, όχι μόνο δεν σβήνει και δεν τελειώνει ποτέ, αλλά φυλάσσεται στη συνείδηση, χαρίζει διαρκή χαρά και μας κατευθύνει προς την αθανασία.

Ο άνθρωπος δίνει αξία στον τόπο και όχι ο τόπος στον άνθρωπο.

Κάθε άνθρωπος είναι απεσταλμένος.

Ο άνθρωπος, πρέπει να καταλάβει επιτέλους, την αξία:

• Της ζωής και του θανάτου
• Της χαράς και της λύπης
• Της αγάπης και του μίσους
• Του θάρρους και του φόβου

να έλθη σε επίγνωση του εαυτού του και να αναζητήσει τον προορισμό του.

Αρχικός προορισμός του ανθρώπου, είναι η ζωή του πάνω στη γή και τελικός προορισμός του, είναι η μέλλουσα αιώνια ζωή.

Ο προορισμός του ανθρώπου στη γή, έχει λόγο και σκοπό:
να ομοιωθεί προς τον Χριστό, όχι ως προς την Θεότητα του Χριστού ή την ανθρώπινη δόξα Του, αλλά ως προς τον άνθρωπο, ο οποίος έζησε σ’ αυτό τον κόσμο.

Για τον ίδιο σκοπό εσαρκώθη και ο Χριστός ο Υιός του Θεού και έγινε αληθινός άνθρωπος.

Ο άνθρωπος όμως είναι φύσει αδύνατον, να ομοιωθεί με τον Χριστό διότι Ο Χριστός:

• Γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου.
Άρα, είναι αμέτοχος του προπατορικού αμαρτήματος.

• Έχει ακριβή, πλήρη και τέλεια γνώση του θελήματος του Θεού και πλήρη και τέλεια γνώση του διαβόλου.

• Ο Χριστός σε όλο Του τον βίο, ήταν αναμάρτητος και κατά παντός άμωμος και άγιος, ενώ παράλληλα τήρησε πάντα για τον απαγορευτικόν νόμον, χωρίς να αμαρτήσει.

• Τήρησε θετικά τον νόμο και όλες τις εντολές και εκτέλεσε ακριβώς, όλα τα θελήματα του ουράνιου Πατέρα.

• Ηταν εκούσια ταπεινός και στον τελευταίο άνθρωπο, αν και προερχόταν από το άπειρο, το απόλυτο ύψος και μεγαλείο.

• Ο Χριστός, έχει την αγιότητα φυσική και απόλυτη και την έχει, από τον εαυτό του.

• Ο Χριστός, ελάτρευσε τον Θεό και Πατέρα του και τον ευχαρίστησε όχι μόνο σε άκρα τελειότητα, αλλά και δια του εαυτού του μόνον, χωρίς κάποιον μεσίτη.

• Ο Χριστός, όχι μόνο ως άνθρωπος, αλλά και Θεός, με την αυτοθυσία του, ανακαίνησε, έσωσε και έκανε ύψιστα, αιώνια και υπεράνθρωπα έργα, που δεν καταστρέφονται ποτέ, σε όλη την λογική κτίση και έφερε αποτελέσματα, ανάλογα και αντάξια του απείρου αυτού ύψους.

Έτσι όχι μόνο σε όλα, αλλά ούτε σε ένα, δεν μπορεί κανένας άνθρωπος, να εξισωθεί και να ομοιωθεί ακριβώς με τον Χριστό.

Όταν λέμε ότι ο άνθρωπος έχει προορισμό να ομοιωθεί προς τον Χριστό, εννοούμε να προσεγγίσει πνευματικά και ηθικά, εσωτερικά και εξωτερικά τον Χριστό, για να αποκτήσει ηθικό χαρακτήρα.

• Να ζεί και να πολιτεύεται, σαν τον Χριστό.
• Να γίνει, το τέλειο παράδειγμα της αρετής.
• Να γίνει, το τέλειο παράδειγμα της ταπεινότητος.
• Να μορφωθεί κατά Χριστό.
• Να τον γνωρίσει.
• Να φτιάξει τέλειο χαρακτήρα.
• Να γίνει συνομήλικας Αυτού.
• Να γίνει τέλειος, για να είμαστε μαζί Του αιώνια

Για ποιο σκοπό όμως θέλει να μορφωθούμε ο Χριστός;

Διότι ο τελικός και ύψιστος προορισμός του ανθρώπου, είναι να υψωθεί και να συνδοξαστεί με τον Χριστό μαζί στην ατέλειωτη αιωνιότητα, γινόμενος κληρονόμος αιώνιας άφθαρτης βασιλείας, δόξας, χαράς και μακαριότητας.

Ο άνθρωπος πρέπει να συγχωρεί τους πάντες και να βλέπει μόνο το φως του Χριστού και… με την ευχή της Παναγίας και όλων των Αγίων, θα Τον αντικρύσουμε κι εμείς.

Αν βάλεις το χέρι σου στην τσέπη και η χούφτα σου γεμίσει με καραμέλες, δεν θα μπορείς να το βγάλεις μετά.

Πρέπει να ανοίξεις την χούφτα σου, ν’ αφήσεις τις καραμέλες και μετά να το βγάλεις.

Έτσι κι ο άνθρωπος.

Δεν μπορεί να απελευθερωθεί, αν δεν ανοίξει το χέρι που κρατάει επίμονα τα μάταια και φθαρτά υλικά του κόσμου τούτου και δεν τα εγκαταλείπει.

Ο άνθρωπος που θα αναδείξει μία μητέρα, αναπτύσσει μία οικογένεια.
Αν αναπτύξει μια οικογένεια, υψώνει μια κοινωνία και
Αν υψώσει μια κοινωνία, θα γιγαντώσει ένα έθνος.

Να προτιμάτε έναν άνθρωπο απλοϊκό, λίγο αδέξιο αλλά ενάρετον, παρά έναν άλλο φορτωμένο από αμαρτίες και γεμάτον αλαζονεία.

Ο άνθρωπος, που θα απολαύσει τα αιώνια αγαθά, είναι αυτός που προσεύχεται πάντα με σεβασμό, υπομένει στις νηστείες, χαίρεται στις αγρυπνίες παλεύοντας με την νύστα, γονατίζει προς δοξολογία Θεού και υψώνει τα χέρια και τα μάτια στον Ουρανό προς τον Κύριον.

Όταν ο άνθρωπος ανταποκριθεί στη Θεία στοργή και κλήση και όταν ανοίξει διάπλατα την καρδιά του στον Σωτήρα Χριστό, τότε όλα μέσα του αλλάζουν.

Τα πάθη ξεριζώνονται, τα πάντα μιλούν ότι εδώ είναι ό έμψυχος και ζωντανός ναός του Αγίου Θεού, το παλάτι της χαράς και της μακαριότητος.

Ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος είναι αυτός που έφτασε να μην έχει υπόσταση και που έχει κατανοήσει βαθιά ότι ό,τι του συμβαίνει είναι :

• Ή Θέλημα Θεού
• Ή παραχώρηση Θεού.

Ο άνθρωπος λοιπόν, δεν πρέπει να ζητάει τίποτε άλλο, παρά μόνον το Θέλημα του Θεού και να δέχεται με αγάπη τα κακά που του έρχονται.

Να μη λαμβάνετε ποτέ υπ΄όψη σας τον άνθρωπο, που έχει κακούς τρόπους, αλλά να βλέπετε μέσα στην καρδιά του τον Χριστό.

Η Αχίλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στίς πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.

Κάποιος γέροντας για τις πολλές κουβέντες των ανθρώπων, συνήθως έλεγε:
Οι κουβέντες, είναι σαν τα πιάτα
Αυτός που πλένει πολλά πιάτα, σπάει μερικά.
Αυτός που δεν πλένει καθόλου πιάτα, δεν σπάει κανένα!

Η σπουδαιότερη φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά, για τους ανθρώπους

Κάνε εσύ αυτό, που πρέπει να κάνεις κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος, αυτό που πρέπει να κάνει.

Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να παραδίδουμε το θελημά μας μαζί με όλο τον εαυτό μας στο Θεό και να Του λέμε:
“Σού προσφέρουμε όλα τα στραβά μας. Κάνε τα ίσια”

Είμαστε χρήσιμοι μόνο, όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας.
Και το αντίθετο.

Για όλα όσα μας συμβαίνουν, φταίμε μόνον εμείς.

Τι Δώρο έκανε ο Θεός στον άνθρωπο!!!
Έστειλε τον Γιό Του, να σταυρωθεί.