Αντιμέτωπη με ένα βαρύτατο χρέος που το αυγάτισαν κατά καιρούς οι κυβερνήσεις μετά την μεταπολίτευση, (αλήθεια γιατί κανείς δεν τολμά να συγκρίνει τον καιρό πριν την μεταπολίτευση;
Μήπως δεν συμφέρει;; Όμως αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση) προκειμένου να φανούν αρεστές και να εδραιωθούν οι πελατειακές τους σχέσεις που θα τις διατηρούσαν μακροχρόνια στην εξουσία.
Συνεπικουρούμενες οι κυβερνήσεις από τις οργανωμένες στρατιές των χρωματισμένων συνδικαλιστών που δημιούργησαν για να τους στηρίζουν, τους τάϊζαν πλουσιοπάροχα και τους είχαν προάγει σε συγκυβερνήτες, με μοναδικό τους κατόρθωμα να εξοβελίσουν και να ματαιώσουν κάθε υγιή προσπάθεια ανάπτυξης με το να σαμποτάρουν όλες τις μεγάλες βιομηχανίες που «τόλμησαν» να δημιουργηθούν στη Χώρα, να αλώσουν και να «κοινωνικοποιήσουν – κρατικοποιήσουν» όσες μπόρεσαν ενώ όσες δεν υπέκυψαν στους εκβιασμούς τις ανάγκασαν να αλλάξουν «πατρίδα».
Με περγαμηνές αυτά τα επιτεύγματα, κατόρθωσαν να μπουν στη Βουλή και από «εργατοπατέρες» προήχθησαν σε «εθνοπατέρες» για να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο από άλλο πιο επίσημο «μετερίζι».
Κατόρθωσαν να πείσουν τους πάντες ότι ιδανικός στόχος είναι ένας διορισμός στο Δημόσιο όπου ο «μισθός τρέχει βρέξει – χιονίσει», σνομπάροντας τον ιδιωτικό τομέα, και καταπολεμώντας κάθε προσπάθεια ιδιωτικής πρωτοβουλίας κραδαίνοντας απειλητικά το γιαταγάνι της γραφειοκρατίας ακόμα και σήμερα.
Και αφού οι μισθοί «έτρεχαν» κανείς δεν ανησυχούσε, κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ από πού βρίσκονταν τα λεφτά που έπαιρνε.
Κανείς «δημόσιος» δεν τιμούσε την ιδιωτική πρωτοβουλία που πλήρωνε μισθούς, φόρους, εισφορές, κανείς «δημόσιος» δεν έκανε την απλή διαπίστωση ότι πληρωνόταν με δανεικά που κάποτε θα έπρεπε να επιστραφούν στους δανειστές.
Και για να επιστραφούν θα έπρεπε από κάπου να βρεθούν. Πως όμως αφού δεν είχαμε τίποτα να πουλήσουμε για να εισπράξουμε;
Βιομηχανική παραγωγή ελάχιστη από μερικούς ηρωϊκούς βιομήχανους (η κατ άλλους με την γνωστή ξύλινη γλώσσα που τους χαρακτηρίζουν «πλουτοκρατία»), ενώ η αγροτική παραγωγή αρκέστηκε να εξαντλείται στη σιγουριά των επιδοτήσεων, στην πολιτικολογία στα καφενεία, και όταν ο καιρός το επέτρεπε ένα κλείσιμο των δρόμων έτσι για να φανεί ο τσαμπουκάς της «αγροτιάς» και να ταλαιπωρηθεί ολόκληρη η Χώρα.
Σε όλα αυτά οι εκάστοτε κυβερνήτες άλαλοι, άβουλοι και αμέτοχοι παρατηρητές περίμεναν την εκτόνωση της κατάστασης φοβούμενοι να κάνουν «ντα» τα χαϊδεμένα τους παιδιά και χάσουν τους ψηφοφόρους.
Και εδώ εντοπίζεται ο εχθρός που φρόντισε να έρθουν ξαφνικά τα πάνω κάτω, να φτάσει η ανεργία σε ποσοστό 15,9% να κλείσουν χιλιάδες επιχειρήσεις, να χαθούν μισθοί και συντάξεις, να χρεοκοπήσουν επιχειρηματίες και νοικοκυριά, εξ αιτίας του εχθρού, που τον βλέπουμε στο πρόσωπο του κάθε Υπουργού, του Πρωθυπουργού, των εκπροσώπων του ΔΝΤ, της Ε.Ε., της Μέρκελ, του Στρος Καν και δεν ξέρω που αλλού.
Δυστυχώς όμως, όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ο εχθρός είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε ο εχθρός του εαυτού μας και η αιτία για το χάλι μας.
Δεν φταίνε οι κυβερνώντες. Αυτοί δεν έπεσαν ουρανοκατέβατοι, και δεν εδραιώθηκαν στα βουλευτικά έδρανα με το «έτσι θέλω».
Το υποτιθέμενο «δημοκρατικό» μας πολίτευμα θέλει οι κυβερνώντες να «εκλέγονται» και οι εκλογή τους είναι δική μας επιλογή.
Εμείς ψηφίζουμε, αυτούς που θέλουμε αυτούς που επιλέγουμε.
Το θέμα είναι με τι κριτήρια επιλέγουμε τους «εκλεκτούς».
Εδώ είναι δυστυχώς που υστερούμε. Υστερούμε σε κρίση, υστερούμε σε λογική, υστερούμε σε άποψη και αυτό γιατί αφήσαμε την όποια φαιά ουσία διαθέτουμε να αλλοιωθεί από εμφυτεύματα που έχουν απαξιώσει την ηθική και τη λογική.
Έχουν αλλοιωθεί γιατί έντεχνα και αποτελεσματικά έχουν αποπροσανατολίσει το ενδιαφέρον μας όχι σε θέματα που απαιτούν σκέψη και προβληματισμό αλλά σε αδιάφορα γεγονότα, όπως «ο γάμος της χρονιάς» του κυρίου Ασημαντόπουλου μετά της δεσποινίδας Σαχλοπούλου, με τους γκλαμουράτους καλεσμένους, το «διαζύγιο της χρονιάς», ναι όλα τα μεγάλα και σημαντικά γεγονότα χαρακτηρίζονται «της χρονιάς».
Μας ενδιαφέρει και παρακολουθούμε ανελλιπώς τις εκπομπές της κυρίας Αχρηστίδου που μας πληροφορεί ότι η σύζυγος του Βλακόπουλου τον εγκατέλειψε γιατί ερωτεύθηκε τον κουμπάρο, ότι η πεθερά ερωτεύθηκε παράφορα τον άνδρα της κόρης της και γι αυτή την εκπομπή αίσχιστου είδους η εν λόγω κυρία αμοίβεται πλουσιοπάροχα και γίνεται ίνδαλμα για κάποια κοριτσόπουλα που ονειρεύονται άνετη και πλούσια ζωή, όνειρα που συχνά τα εκτρέφουν και κάποιες αεροβατούσες μανάδες για τα «καμάρια» τους και πασχίζουν πάση θυσία να τα προωθήσουν.
Μας ενδιαφέρει να παρακολουθούμε σαχλοσίριαλ που προβάλλονται αφενός για να κονομήσουν τα κανάλια από τις διαφημίσεις αλλά και για να κοιμίσουν συνειδήσεις υπερασπιζόμενα τα συμφέροντα των «αφεντικών» τους, που γνωρίζουν καλά την τέχνη του αρμέγματος του δημόσιου κορβανά (των δανεικών) με ισχυρές προσβάσεις και «εξυπηρετήσεις» στα κυβερνητικά «κονέ».
Το μόνο που μας μένει σαν συμπέρασμα είναι να μάθουμε τα ονόματα των τηλεοπτικών αστέρων, που καρφώνονται στο μυαλό μας ανεξίτηλα.
Όταν έρχεται λοιπόν ο καιρός να ψηφίσουμε τους κυβερνήτες μας, πάντα «δημοκρατικά», δεδομένου ότι και στα κόμματα υπάρχει πενία ικανών στελεχών, και αλιεύουν από την «ελεύθερη αγορά» αναγνωρίσιμα στελέχη, μπαίνοντας ο καθένας μας στο γνωστό «παραβάν της εμπιστευτικότητας», το μυαλό μας θα «κολλήσει», το μάτι μας θα σταματήσει και το χέρι μας θα σταυρώσει ποιον άλλον;; τον γνωστό κύριο Βλακόπουλο, την γνωστή κυρία Αχρηστίδου, τον γόνο της γνωστής οικογενείας Καραμαλάκη, τον γιο και εγγονό της οικογενείας Παπαδέου, τον συνδικαλιστή κύριο Δευτερόπαπα, τον ποδοσφαιριστή Βοριαδάκη, τον ηθοποιό Γνωστόπουλο, η τον πολυεμφανιζόμενο στα κανάλια σχολιαστή Παπαρόπουλο.
Δεν μας ενδιαφέρει τι περγαμηνές διαθέτει, αν έχει εργασθεί ποτέ στη ζωή του, τι μυαλό «κουβαλάει»,τι ικανότητες έχει, τι «βατράχια» ξερνά το στόμα του μόλις το ανοίγει. Αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει να είναι «ο δικός μας».
Και όταν «βγει» το κόμμα «μας», καβαλάμε το αμάξι μας με το φλάμπουρο να ανεμίζει και πανηγυρίζουμε κορνάροντας, λες και κερδίσαμε το τζακ-ποτ στο τζόκερ.
Την επόμενη διαπιστώνουμε το μέγεθος της βλακείας μας, βλέποντας ότι αυτοί που επιλέξαμε είναι άχρηστοι για τη δουλειά που τους θέλουμε, αφού μας οδηγούν στην εξαθλίωση και την κακομοιριά, διαπιστώνουμε ότι οι «εκλεκτοί μας» δεν μας κυβερνούν πια, δεν τους εκλέξαμεκυβερνήτες, αλλά τους διορίσαμε υπαλλήλους των δανειστών μας και πρέπει να εκτελέσουν πιστά τα καθήκοντά τους, να μας εξομοιώσουν (εξαθλιώσουν) μισθολογικά και πολιτισμικά με τους όμορους νεοφώτιστους στην Ε.Ε. γείτονές μας μήπως και γίνουμε ανταγωνιστικοί, ώστε να μπορέσουν οι εισαγόμενοι μεγαλοεπιχειρηματίες να ανοίξουν δουλειές εδώ με χαμηλό κόστος παραγωγής, στο προνομιούχο οικόπεδο με την χαμηλή τιμή. Είναι λοιπόν ο εχθρός η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, ή η Ε.Ε.;; Ποιος είναι λοιπόν ο εχθρός;;;;;.
