Ποιοί θέλουν αίμα και νεκρούς;

Του Γιώργου Δελαστίκ

Ρίγη φρίκης προκάλεσε η ρίψη χειροβομβίδας στο Στέκι Μεταναστών, στα Εξάρχεια, την ώρα που περίπου σαράντα άτομα βρίσκονταν μέσα στα γραφεία. Η χειροβομβίδα εξερράγη και μόνο το τυχαίο γεγονός ότι αναπήδησε στα διπλά τζάμια και τελικά έσκασε στο έδαφος επέτρεψε να μη θρηνήσουμε νεκρούς και τραυματίες. Πέρα από το αστυνομικό τμήμα αυτής της υπόθεσης, της ανακάλυψης και σύλληψης των δραστών, εγείρονται σοβαρότατα πολιτικά, αλλά και κοινωνικά ζητήματα, τα οποία τίθενται με πιεστικό τρόπο και ζητούν απαντήσεις και δράσεις κατεπειγόντως. Μέσα σε τρεις μόλις μήνες και ακόμη λιγότερο, η Ελλάδα εμφανίζεται ριζικά αλλαγμένη, πολύ πιο βίαιη, με ενέργειες που έρχονται σε ριζική αντίθεση ακόμη και με τις πιο στρεβλές μορφές της πολιτικής συμπεριφοράς που γνωρίζαμε μέχρι τώρα.

Ας βάλουμε τα γεγονότα σε μια τάξη. Ενας αστυνομικός δολοφονεί εν ψυχρώ έναν δεκαπεντάχρονο μαθητή για «τσαμπουκά». Αγνωστοι πυροβολούν με στόχο να σκοτώσουν μαθητές στο Περιστέρι και ένας μαθητής γλιτώνει ως εκ θαύματος τον θάνατο. Δολοφόνοι τυφλώνουν με βιτριόλι συνδικαλίστρια καθαρίστρια.

Τρομοκρατική οργάνωση αποπειράται να δολοφονήσει εν ψυχρώ τυχαίο αστυνομικό. Τρομοκράτες πυροβολούν εναντίον τηλεοπτικού σταθμού. Αλλοι κάνουν επίδειξη ισχύος με αυτοκίνητο γεμάτο εκρηκτικά. Ομάδα δολοφόνων πετάει χειροβομβίδα σε χώρο που συχνάζουν μετανάστες. Χώρια άλλες απαράδεκτες εκδηλώσεις βίας (ξυλοδαρμός καθηγητή Πανούση σε πανεπιστημιακό χώρο, σπάσιμο γραφείων «Απογευματινής» κ.λπ.).

Γιατί ξαφνικά, την ίδια χρονική στιγμή, ακροδεξιές συμμορίες και τρομοκρατικές οργανώσεις επιδιώκουν πάση θυσία να σκοτώσουν ανθρώπους με τυφλά χτυπήματα; Γιατί ξαφνικά τόσες πολλές ανεξάρτητες μεταξύ τους ομάδες θέλουν αίμα και νεκρούς; Είναι όντως ανεξάρτητες μεταξύ τους όλες αυτές οι ομάδες ή ενοποιούν κάποιες ή πολλές από αυτές μηχανισμοί που πιθανότατα τους αγνοεί ακόμη και η συντριπτική πλειονότητα των μελών αυτών των ομάδων;

Η τρομοκρατία είναι φυσικά απεχθής για το σύνολο σχεδόν των πολιτών, όμως υπακούει πάντα σε μια πολιτική λογική και υπηρετεί πολιτικούς στόχους, όσο αποκρουστικοί, διεστραμμένοι ή και εγκληματικοί μπορεί να είναι οι στόχοι αυτοί. Αυτό ισχύει ακόμη και για τη δράση των πιο ακραίων φονταμενταλιστικών ομάδων.

Μέχρι τώρα, η τυφλή έξαρση της τρομοκρατικής βίας συνδεόταν σε όλες τις χώρες με αποσταθεροποιητικά σχέδια παρακρατικών συμμοριών ή τμημάτων του κρατικού μηχανισμού και συνήθως των μυστικών υπηρεσιών που επεδίωκαν συγκεκριμένους στόχους ή οφειλόταν σε ανάλογη δράση ξένων μυστικών υπηρεσιών που ήθελαν να πετύχουν κάποιον πολιτικό στόχο σε κάποια χώρα. Η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια πολιτική ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.

Μέχρι τώρα έτσι γινόταν. Συνεχίζεται όμως ακριβώς το ίδιο και τώρα; Εξακολουθεί να ισχύει απαρέγκλιτα η αρχή ότι κάθε τρομοκρατική οργάνωση (και εμείς εδώ χρησιμοποιούμε τον όρο αυστηρά, όχι υπό το πρίσμα των σκοπιμοτήτων των ΗΠΑ, της ΕΕ ή της κάθε κυβέρνησης που χαρακτηρίζει «τρομοκράτες» π.χ. τη Χαμάς, το ΡΚΚ, τον IRA, την ΕΤΑ κ.λπ.) είναι οπωσδήποτε μια διεστραμμένη πολιτική οργάνωση με εγκληματικούς στόχους, αλλά κατά βάση πολιτική οργάνωση;

Ο προβληματισμός πρέπει να τεθεί οπωσδήποτε. Μήπως αυτή την εποχή του άκρατου ατομισμού, της διαπαιδαγώγησης εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια της νεολαίας στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη «το παν είναι να περνάς καλά εσύ και ας πνιγούν όλοι οι άλλοι», της περιφρόνησης κάθε κοινωνικού οράματος και του χλευασμού κάθε κοινής δράσης των ανθρώπων, γεννιέται παράλληλα και μια νέου τύπου τρομοκρατία, πέρα από τη συνεχιζόμενη και εντεινόμενη δράση των υπηρεσιών και ίσως παρακρατικών τμημάτων τους; Το θέμα θέλει σκέψη.

Είμαστε κοινωνία μίσους;
Ζούμε στη χώρα που μισεί τους πολίτες της;
Θέλουμε πτώματα αντί για πολιτικούς στόχους;

Αστυνομικοί που θέλουν νεκρούς τους «απείθαρχους». Τρομοκράτες που θέλουν νεκρούς αστυνομικούς και τίποτα άλλο. Ακροδεξιοί που θέλουν νεκρούς μαθητές ή μετανάστες. Εργοδότες που θέλουν τυφλούς ή νεκρούς συνδικαλιστές.

Οσο και αν οι πάντες υποπτεύονται ότι μυστικές υπηρεσίες ή παρακρατικοί μηχανισμοί βρίσκονται πίσω από πολλές από αυτές τις εκδηλώσεις ανατριχιαστικής βίας, δεν μπορεί κανείς να μην αισθανθεί φόβο απέναντι σε αυτό το μίσος που βλέπει να διαχέεται στη σημερινή κοινωνία του αχαλίνωτου ατομισμού.

Ακόμη και η τρομοκρατία γίνεται εξίσου ατομικιστική, απολίτικη και χωρίς καμιά πολιτική επιδίωξη, πέρα από τη φρικιαστική χαρά του αίματος.

1 Mαρτίου 2009
http://monk54.blogspot.com/