Σκληρή πραγματικότητα

«Πάγωμα των προσλήψεων το 2010... Πάγωμα συντάξεων και μισθών στο Δημόσιο για το 2010... Καμιά αναπροσαρμογή επιδόματος για δύο χρόνια... Περικοπή υπερωριών κατά 30%...» Και τώρα το κουίζ: σε ποιο πρόγραμμα συμπεριλαμβάνονται τα παραπάνω, αυτό που θα ανακοινώσει προσεχώς ο κ. Παπανδρέου ή εκείνο που εξήγγειλε ο κ. Καραμανλής στη ΔΕΘ πέρυσι τον Σεπτέμβριο; «Και στα δύο», είναι η σωστή απάντηση.

Ολα δείχνουν πως η σκληρή δημοσιονομική πραγματικότητα και ο συνδυασμός πιέσεων αγορών και Kομισιόν θα αναγκάσουν στο τέλος τον νυν πρωθυπουργό να κάνει αυτό που έβλεπε τις νύχτες σαν τον χειρότερο εφιάλτη του, να εφαρμόσει το πρόγραμμα του αντιπάλου του. Είναι προφανές πως δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, εύκολο για έναν άνθρωπο σαν τον κ. Παπανδρέου. Πρώτα απ’ όλα, γιατί πίστευε πραγματικά μέσα του πως κέρδισε με μια θηριώδη διαφορά επειδή ο κόσμος πίστεψε στις εξαγγελίες του, την πράσινη ανάπτυξη και τη διαπίστωση πως «λεφτά υπάρχουν». Δέυτερον, γιατί θεωρεί τον εαυτό του εκφραστή ενός σοσιαλιστικού ρεύματος, όπως άλλωστε εξυπακούεται από την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τρίτον, επειδή, ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να καταλάβει πως, παρά τις δηλώσεις και τις μαραθώνιες συνεντεύξεις, οι κερδοσκόποι και οι αγορές συνεχίζουν να πιέζουν την Ελλάδα σαν να μην υπάρχει αύριο.

Είναι αργά τώρα για να σκεφθεί ο ίδιος κατά πόσον παρασύρθηκε από την κ. Κατσέλη σε ένα πρόγραμμα που δεν είχε καμία τύχη, γνωρίζοντας όσα του είχε μεταφέρει ο κ. Προβόπουλος.

Τώρα ήλθε η ώρα του λογαριασμού. Ο κ. Παπανδρέου νιώθει, ίσως δικαιολογημένα εν μέρει, πως η ιστορία είναι άδικη μαζί του. Πρέπει μέσα σε λίγους μήνες να διαχειρισθεί όλες τις παθογένειες που του κληρονόμησαν τα προπατορικά δημοσιονομικά αμαρτήματα του ΠΑΣΟΚ του ’80 και η ανεπάρκεια και απραξία των κυβερνήσεων Καραμανλή. Εδώ όμως είμαστε και η πολιτική και διαχείριση του κράτους δεν είναι ταινία που μπορείς να την ξαναγυρίσεις.

Τι θα πράξει ο πρωθυπουργός; Θα μπορούσε θεωρητικώς να δηλώσει πως «δεν γνώριζα το κατάντημα της χώρας, δεν είμαι διατεθειμένος να παραβώ τις αρχές μου και να εφαρμόσω αυτό το έκτρωμα που μου επιβάλλουν οι αγορές». Με άλλα λόγια, να πει «συγγνώμη για άλλη δουλειά είχα κάνει αίτηση». Δύσκολο να το πει ένας άνθρωπος με την παράδοση και το πείσμα που τον χαρακτηρίζουν. Δεύτερη επιλογή να δηλώσει: «Aυτό το πρόγραμμα δεν βγαίνει παρά μόνο με μια οικουμενική κυβέρνηση». Και αυτό δύσκολο για έναν άνθρωπο που κέρδισε έπειτα από τόσες δυσκολίες και με 10%. Τρίτη λύση, είναι να καταπιεί αρχές, διαβουλεύσεις κ. λπ. και να κάνει αυτό που καταλαβαίνει ότι χρειάζεται, έστω και αν δεν είναι δικό του πιστεύω ή σχέδιο, έστω και αν στην υγεία δεν θα αποφασίζουν η Μαριλίζα και η Φώφη αλλά... ο Φρανς πόσα κονδύλια θα ξοδευτούν.

Ο κ. Παπανδρέου άργησε πάρα πολύ να χωνέψει την, όντως αχώνευτη, πραγματικότητα. Τώρα όμως κατάλαβε ότι δεν υπάρχει ελληνική ουτοπία χωρίς ΜΑΤ και πόνο, και πως ο κόσμος των θαυμάτων της Λούκας δεν ήταν ποτέ εφικτός. Μπορεί και τώρα να πάρει τις αποφάσεις που πρέπει και να τα καταφέρει. Κάθε μέρα που αργεί, πάντως, μας κοστίζει σε χρήμα, κάνει αναγκαία ακόμη πιο σκληρά μέτρα και καθιστά εντελώς αναπόφευκτη την κηδεμονία Κομισιόν και ΔΝΤ.