Θάρθει η μέρα που θα ντρέπεστε να κοιτάξετε τον λαό στα μάτια

«Τι τα φοράς τα άρματα /αφού είναι προδομένα.»
Κώστα Μαρδά «Αθήνα με Θολό Ποτάμι»

«Μέχρι τον Μάρτη είμαι λογιστής...» δηλώνει ο Υπουργός. (πρόσφατη συνέντευξη)
«Είμαστε βοηθητικοί» διατρανώνει ο Πρωθυπουργός (Πρόσφατη συνέντευξη)

Θα ‘ρθει μια μέρα, που πια δεν θα ‘χετε τι να πείτε. Σπαταλήσατε, σκοτώσατε όλες τις λέξεις. Και τις πετάτε άταφα κουφάρια στα μούτρα του «πάντοτε ευκολόπιστου και πάντα προδομένου» Λαού (Δ.Σολωμός).

Θα ‘ρθει μια μέρα, που δεν θα μπορείτε να πείτε «είμαι λογιστής», γιατί δεν θα είστε Υπουργός. Και κανένας λογιστής δεν θα θέλει να είναι Υπουργός. Θα ντρέπεται.

Θα ‘ρθει μια μέρα, που το πέπλο της εξουσίας, του να λες ότι θέλεις, θα έχει κουρελιαστεί. Ήδη είναι διάτρητο. Και φαίνεται η απόκρυφη γύμνια της. «Η αγένεια προς την αλαζονική εξουσία είναι προτέρημα» (Στίβεν Φρίαρς).

Και θα ‘ναι μια μέρα, που θα περιμένεις ένα γράμμα και δεν θα έρχεται, γιατί εκείνο που έλαβες, αλαζονικά, το πέταξες.

«Ανέγνων, έγνων, κατέγνων», είπες, ως άλλος Ιουλιανός ο Παραβάτης, και νυν, κατά δήλωσιν, λογιστής.

Υπουργός, [ετυμ. < (υπ(ο)- + ουργός < έργον], δηλαδή υπηρέτης του λαού που σου έδωσε τη θέση για να τον υπηρετείς. Επιτέλους πότε θα γίνεις;

Πάψτε να είστε λογιστές της Τρόϊκας. Δεν σας διόρισαν αυτοί Υπουργούς. Ο Ελληνικός λαός σας εξέλεξε πιστεύοντας, στις προεκλογικές σας υποσχέσεις. Όλων όσων τον κυβερνήσατε και τον αρμέξατε και τον απομυζήσατε και τον ρίξατε στην ανεργία, στην ελαστική εργασία, στο νοίκιασμα του μόχθου του, στην διακριτική ευχέρεια του εργοδότη να τον απολύει κατά βούλησιν και χωρίς αποζημίωση. Τα κάνατε όλα αυτά τοις ρήμασι της τρόϊκας πειθόμενοι και όχι «τοις κείνων ρήμασι»

Και, αναισχύντως δηλώνει ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος (βλέμμα χαμένης αγελάδας στον κάμπο):

«Αν διαφωνούσε με την τρόϊκα δεν θα ήταν Υπουργός».

Λοιπόν όποιος, μόνο, συμφωνεί με την τρόϊκα γίνεται Υπουργός. Η τρόϊκα λοιπόν σας έκανε Υπουργούς; Και εμείς που νομίζαμε πως ήταν ο Πρωθυπουργός.

Μήπως, κι αυτός είναι «Βοηθητικός» (βοήθειά μας), κατά πως λέγει, στην πρόσφατη συνέντευξή του, με τα τρισβάρβαρα ελληνικά του, των σκοπών της τρόϊκας. Δηλαδή του νεοφιλελευθέρου στυγνού μοντέλου της {Α)γκέλας Μέρκελ);

«Μεταβλήθηκε η Πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι, για να διαβρωθεί η οικονομία μας από τις πολυεθνικές των ΗΠΑ και της δύσης με τη συνεργασία του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου.

Πορείας προς την υποτέλεια, την υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων και της λαϊκής κυριαρχίας ακολουθείτε. Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας μας. Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση, Δημοκρατία..» . Σας θυμίζουν τίποτα αυτές οι διαπιστώσεις, τόσο επίκαιρες σήμερα, όσο και τότε; (3 του Σεπτέμβρη)

Τον λαό που γυρεύει ένα τίποτα για να πιστέψει και να πεθάνει (Μ. Αναγνωστάκης), τον ξεχάσατε.

Στην πόλη, τα μπουρδέλα είναι φίσκα από τα πληρώματα των νέων λαθρεμπόρων της εξουσίας. Πτώματα ανεγκέφαλα κορυβαντιούν πάνω στην κατάντια των Ελλήνων

Πρόσωπα ανθρώπων σπαταλημένα, στην προσπάθεια να επιβιώσουν. Τα μικρά παιδιά έχουν, τώρα, ρυτίδες στο μέτωπο και το χαμόγελο είναι πικρό.
Είναι οι ρυτίδες που τους φόρτωσαν οι αρυτίδωτοι λειεγκέφαλοι της εξουσίας.

Μαντάμ Σουσούδες παραγεμισμένες με ξενόφερτα καμώματα και ξενόφερτα ελληνικά. Αγγλόφωνες, αμερικανόφωνες, ξενόφωνες ψυχές.

Η απέραντη φτήνια των λέξεων και της σκέψης τους. Ξέρουν την τιμή όλων των πραγμάτων, αλλά την αξία ουδενός. Κι όσο για την Τιμή. Άγνωστη λέξη στο λεξιλόγιό τους. Σ’ αυτό το λεξιλόγιο, ή τιμή είναι διατιμημένη. Λογιστική.

Ζήτημα μηδενικών η τιμή τους.

Μα τι είναι τούτο που έχουν ονομάσει μονόδρομο; Η σωτηρία, λέει, της Πατρίδας. Θα σώσουν, λοιπόν, την πατρίδα με «βοηθητική» την τρόϊκα.

Την πατρίδα, που αυτοί οι πολιτικατζήδες οι σκιτζήδες της πολιτικής και οι αετονύχηδες, κατήντησαν κουρελού ζητιάνα στα σαλόνια της Ευρώπης, γλείφοντας τα οπίσθια των τροϊκανών. Την Πατρίδα που ευτέλισαν, ανεχόμενοι τα χυδαία καλαμπούρια των Τρισέδων και των Ολι-ρένηδων μέσα στη βουλή.

Στενές καρδιές, στενά μυαλά στενές ψυχές, υψώνουν τη σημαία της απάνθρωπης ανταγωνιστικότητας της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, πάνω στα ερείπια των ανθρώπινων αξιών και της ανθρωπιάς.

Τώρα, τα χέρια τους σφίγγονται γύρω στο κοντάρι μιας άλλης σημαίας:

Μια σημαίας ευκαιρίας για όλους τους κακοπάτριδες .

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ» (Κ. Καβάφης), έκρυψαν τη σημαία

. της Εθνικής ανεξαρτησίας,
. της Λαϊκής κυριαρχία,
. της Κοινωνικής δικαιοσύνης,
. της Δημοκρατίας,

και ανεπαισθήτως και αναισχύντως έκλεισαν την Ελλάδα έξω.

Κι απόμεινε το κλάμα του παιδιού που ζητάει. Το δράμα του γονιού που δεν έχει.

Ερειπωμένα όνειρα, άθλια ζωή, αποξένωση, αριβισμός, ανταγωνισμός.

Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά, επαίτες της ίδιας τους της ζωής. Σκυφτοί με μια σκιά φόβου στα μάτια.

Δρόμοι γεμάτοι χαλάσματα, ανθρώπινα ερείπια της νεοφιλελεύθερης αγοράς, που δεν προσέχει κανείς.

Συνηθίσαμε το τέρας. Λίγο λίγο αρχίζουμε και του μοιάζουμε.


Θα ‘ρθει μια μέρα που θα φορέσουμε / αλογάριαστα ολόγυμνοι τον εαυτό μας
Και τότε:
Ου γαρ ο δικαστής, ουδ’ ο βουλευτής, ουδ’ ο εκκλησιαστής άρχων εστί,
αλλά το δικαστήριον, η βουλή και ο δήμος. (Αριστοτέλης)

Μη μου χτυπάς την πόρτα. Δε θα σ’ ανοίξω. Δε σε γνωρίζω, φτενέ πολιτικατζή. Ίσως ταξιδέψαμε μαζί κάποτε σε κάποιο τραίνο. Μα δεν σε ξέρω.

Από τον δρόμο μου, της οδού των ονείρων μου, δεν πέρασες, ποτέ.

Αρνητή της ζωής. Ζωντανέ από αυταπάτη

«Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω» (Μ. Αναγνωστάκης), αγνοώντας τα ποντίκια που σε γλείφουν.

Μ’ ανοιχτά τα στήθη και τα χέρια γύρω στο κοντάρι της σημαίας μου, που γράφει:

«ούτινος δούλος...ούδ’ υπήκοος.» (Σοφοκλής)