Μπορεί η Τουρκία να φοβάται;

“Σίγουρα εμείς με τα πολλά νησιά και την εμπειρία της Κύπρου… Υπάρχει φόβος! Μπορεί η Τουρκία να αποφασίσει να πάρει ένα ελληνικό νησί;

Υπάρχει! Μη γελάτε! Δυστυχώς υπάρχει φόβος! Μπορεί η Τουρκία να φοβάται ότι θα της επιτεθεί η Ελλάδα! Μπορούμε να φύγουμε απ΄ αυτούς τους φόβους;”

Ετσι απλά με τα “μπορεί” και την εξίσωση πραγματικών και απόλυτα δικαιολογημένων φόβων από τη μια μεριά με φόβους ανύπαρκτους (βρείτε παρακαλώ ένα Τούρκο που να φοβάται ελληνική επίθεση!) από την άλλη, πορεύεται αφελώς ο Πρωθυπουργός μας. Κατά τον ίδιο τρόπο που λίγες μέρες μετά την εκλογή του μιλώντας στην Κωνσταντινούπολη μίλησε για την ”ανάγκη να απελευθερώσουμε την Κύπρο από την εξάρτηση της από τις Μητέρες-Πατρίδες” και μίλησε για “στρατεύματα“ χωρίς να προσδιορίσει την προέλευση τους, συνεχίζει να εξισώνει “επιτιθέμενους“ και “αμυνόμενους”, “θύτες“ και “θύματα”, “φοβούμενους” και ”εκφοβίζοντες”.

Τους φόβους που είχε η Τουρκία από την μειονότητα μας στην Κωνσταντινούπολη τους “ξόρκισε” το 1955 εκδιώκοντας την με βάρβαρο τρόπο. Με τούς φόβους της για την ασφάλεια της Τουρκικής μειονότητας στην Κύπρο ξέμπλεξε με ακόμα βιαιότερο τρόπο το 1974. Σήμερα είναι αστείο να λέμε ότι η Τουρκία μπορεί να φοβάται την Ελλάδα. Τι φοβάται; Μήπως ξεκινήσουμε να “απελευθερώσουμε” την Κωνσταντινούπολη των 18.000.000 κατοίκων; (Πληθυσμιακά 2 Ελλάδες!) Μήπως κάνουμε απόβαση στη Σμύρνη; Είναι αστειότητες!

Εχουν μείνει οι φόβοι οι δικοί μας! Το casus belli της Τουρκίας. Ενας Τουρκικός αποβατικός στόλος που μάλλον δεν μπορεί να έχει στόχο τους Κούρδους. Η “εν τοις πράγμασι” αμφισβήτηση από τους Τούρκους θαλάσσιων και εναερίων συνόρων. Το δραστήριο Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή (που ανεξάρτητα από τις δικές μας εσφαλμένες πρακτικές) κάνει ότι μπορεί για την γκετοποίηση των μουσουλμάνων της Θράκης και την αποτροπή μιας ομαλής ένταξης τους στην Ελληνική κοινωνία. (Δίνοντάς τους άραγε ποιές προοπτικές;).

Αν όλα αυτά προήρχοντο από μια χώρα σαν τη FYROM ή την Αλβανία δεν επρόκειτο να προκαλέσουν φόβο. Απλώς συγκαταβατικά μειδιάματα. Οταν όμως όλα αυτά προέρχονται από μια χώρα 7πλάσια σε πληθυσμό (για να μην αναφερθούμε σε άλλα δημογραφικά χαρακτηριστικά), από μια χώρα που είναι προφανές ότι διατηρεί τις αυτοκρατορικές εμμονές της (δεν ξεχνιέται εύκολα μια αυτοκρατορία που μέχρι πρόσφατα –για τα μέτρα της Ιστορίας- περιελάμβανε εκτός από τη σημερινή Τουρκία, τα Βαλκάνια, την Αίγυπτο τα παράλια της Β. Αφρικής, το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού που λεμε σήμερα Μέση Ανατολή κλπ), από μια χώρα που έχει αποδείξει και στις μέρες μας ότι δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τη βία προκειμένου να υπερασπίσει αυτά που θεωρεί συμφέροντά της και μάλιστα ενάντια στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου είναι ή δεν είναι δικαιολογημένοι οι όποιοι φόβοι και πολύ περισσότερο η επιφυλακτικότητα μας απέναντι στην Τουρκία; Μπορεί αυτοί οι φόβοι να εξισωθούν με τους “φόβους” της Τουρκίας για την Ελλάδα που ανακάλυψε ο κ. Παπανδρέου;

Αυτή η εξίσωση “αμοιβαίων φόβων” που επεχείρησε ο Πρωθυπουργός μας και η “αναγνώριση” τους ως αιτία του προβλήματος είναι απλά λάθος. Είναι λάθος οπτική, είναι λάθος το μήνυμα που στέλνουμε στην Τουρκία, είναι λάθος το μήνυμα που στέλνουμε στο εξωτερικό. Προσέξτε δεν λέω ότι είναι μήνυμα που απλά δεν μας εξυπηρετεί. Είναι ΛΑΘΟΣ ανάλυση και ερμηνεία της πραγματικότητας. Θεωρείς ότι ισχύει κάτι που απλά δεν ισχύει. Και προσπαθείς να λύσεις ένα πρόβλημα κάνοντας τις λάθος παραδοχές.

Το μεγάλο δράμα είναι ότι αυτά που λέει ο κ. Παπανδρέου τα πιστεύει! Δεν θα ήθελα να κάνω ψυχογραφία του κ. Παπανδρέου αλλά φοβάμαι ότι ο αυτοχαρακτηρισμός του κ. Παπανδρέου ως “Ελληνα της Διασποράς”- όχι το πραγματικό γεγονός της απουσίας του επί χρόνια από την Ελλάδα (που δεν τον καθιστά ούτως ή άλλως “Ελληνα της Διασποράς”), αλλά ο αυτοχαρακτηρισμός - βρίσκεται στη ρίζα των εμμονών του και της αδυναμίας του να κατανοήσει Ελληνικές πραγματικότητες.

Ο κ. Παπανδρέου αισθάνεται “Ελληνας της Διασποράς” (30 χρόνια βουλευτής δεν αισθάνεται ακόμα ενταγμένος;), μα περισσότερο αισθάνεται και θέλει να λειτουργεί ως πολίτης του κόσμου. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν μας το ξεκαθάρισε όταν μας ζήτησε να τον ψηφίσουμε για Πρωθυπουργό μιας πολύ συγκεκριμένης χώρας, της Ελλάδας (με συγκεκριμένα σύνορα, γείτονες, ιστορία, και συγκεκριμένες- πέραν της ηλιοφάνειας και του μουσακά ιδιαιτερότητες) αλλά ούτως ή άλλως δεν έχει μεγάλη σημασία. Γιατί το να είσαι “κοσμοπολίτης” δεν είναι κάτι αναγκαστικά κακό-κάθε άλλο. Μόνο που όταν είσαι πολίτης του κόσμου δεν μπορείς παρά να είσαι πολίτης του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ κόσμου. Οχι ενός κόσμου όπως θα ήθελες να είναι.

Είμαστε όλοι πολίτες ενός κόσμου από τον οποίο όμως δεν απουσιάζουν οι διαστάσεις του χώρου και του χρόνου και γι αυτό προυπόθεση του κοσμοπολιτισμού μας είναι το να είμαστε και να αισθανόμαστε Ελληνες, Κογκολέζοι ή Καναδοί.

Είμαστε πολίτες ενός κόσμου που περιλαμβάνει πραγματικά -και όχι μόνο ψυχολογικά- προβλήματα.

Μέχρι αυτός ο κόσμος να αλλάξει ή να τον αλλάξουμε –ή μάλλον για να τον αλλάξουμε– οφείλουμε αν μη τι άλλο να το καταλαβαίνουμε. Να μπορούμε να δούμε τι γίνεται, να το ερμηνεύσουμε και βεβαίως να μην προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μας επειδή δήθεν ο στρουθοκαμηλισμός μας θα εξαφανίσει το πρόβλημα. Το wishful thinking δεν είναι πάντοτε ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης μιας ενίοτε αδυσώπητης πραγματικότητας και των εξαναγκασμών που περιλαμβάνει.


Σχόλιο: Η Τουρκία ασφαλώς και δεν φοβάται επίθεση από την Ελλάδα, για πάρα πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι πως γνωρίζει ο κάθε Τούρκος πως η Ελλάδα σέβεται τους γείτονές της και δεν έχει εκδηλώσει κανένα ενδιαφέρον για εδάφη γειτονικών χωρών, ακόμη και όταν μπορούσε, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Με αυτή την σκέψη, σαν μία σταθερά, η Άγκυρα σαφέστατα δεν προβληματίζεται για πιθανή στρατιωτική κίνηση της Ελλάδας. Ούτε και πολιτικά ανησυχούν οι τούρκοι πολιτικοί, αφού γνωρίζουν πως το μεγάλο δυστύχημα της Ελλάδας, είναι οι κατώτεροι των περιστάσεων πολιτικοί της, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 χρόνων (περίπου).