Χρειαζόμαστε μια νέα Βουλή

Μια από τις γελοιότητες του κοινοβουλευτικού μας συστήματος είναι ότι οι περισσότεροι (και είναι πολλοί) ακριβοπληρωμένοι βουλευτές μας δεν γνωρίζουν τι ενέκριναν ή απέρριψαν. Αναρωτιέμαι πόσοι και ποιοι έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τα επτά άρθρα του Νόμου, αλλά και το τέταρτο παράρτημα του Μνημονίου που έχει τίτλο «Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής». Παρακαλούνται να το πράξουν το συντομότερο, έτσι ώστε, όταν ομιλούν για τη μεγαλύτερη βοήθεια που δόθηκε ποτέ σ’ ένα κράτος, τα πάμπολλα τελευταία χρόνια, να γνωρίζουν ποιες υποχρεώσεις έχουν αναλάβει σε αντάλλαγμα.

Το προτείνω, με την ελπίδα πως θα διαπιστώσουν, όσοι το πράξουν, ότι πέραν των ήδη γνωστών αυξήσεων στους φόρους και τις περικοπές σε αμοιβές του Δημοσίου και συντάξεις όλων, το Πρόγραμμα περιλαμβάνει δεκάδες μέτρα, αναδιατάξεις και διαρθρωτικά μέτρα, διατεταγμένα σε χρονοδιάγραμμα τριμηνιαίων ενεργειών, που ποτέ μέχρι σήμερα δεν κάθισε κάποιος, μεταξύ των πολιτικών μας, να κάνει. Επιπλέον, η επιλογή των ενεργειών δεν διακατέχεται από ιδεολογικούς (μικρο)υπολογισμούς. Και, τελικά, ίσως μάλιστα το σπουδαιότερο, συντονιζόμενα μεταξύ τους, τα μέτρα του Μνημονίου μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα.

Γνωρίζουμε ήδη την παραδοξότητα της στάσης της Νέας Δημοκρατίας. Υπάρχουν τα λογικά κομματικά επιχειρήματα, που την εξηγούν, υπάρχουν τα παράλογα και υπάρχουν και τα... γραφικά. Ετσι, ο δεξιός βουλευτής Μαργαρίτης Τζίμας (Δράμα) επιστράτευσε στίχους του αριστερού αλλά συνάμα και εθνικού ποιητή Γιάννη Ρίτσου, από τον μνημειώδη κύκλο ποιημάτων «Επιτάφιος», ο οποίος, επιπλέον, χρησίμευσε, σε μουσική οικουμενικού Θεοδωράκη και από στόματος καραμανλικού Μπιθικώτση, ως θούριος της Αριστεράς. Ο εν λόγω κύριος, όταν χύνει υποκριτικά δάκρυα («χάνονται δικαιώματα, κεκτημένα δικαιώματα του ελληνικού λαού», έκρωζε...) αποτελεί κατάλληλο παράδειγμα του κομφούζιου που επικρατεί σε αυτή τη χώρα και στο συγκεκριμένο συντηρητικό (sic!) κόμμα. Προσπαθούν, ορισμένοι, να μου εξηγήσουν τις παραμέτρους της κομματικής σκοπιμότητας για την παράταξη και πώς ο Αντώνης Σαμαράς θα ωφεληθεί από τη στάση του την κατάλληλη στιγμή, αλλά, ομολογώ, δυσκολεύομαι. «Δεν πρέπει», λέει ο μύθος, να έχει δεχτεί το Σχέδιο Διάσωσης η Ν.Δ., ώστε όταν θα αποτύχει ο Παπανδρέου, να μπορεί ο λαός να ψηφίσει τον Σαμαρά».

Εχει κανείς την εντύπωση ότι υπάρχει κάποιο άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής, το οποίο θα είχε ισοδύναμο αποτέλεσμα, θα ήταν αποδεκτό από τους σωτήρες, ελεγκτές και πιστωτές μας και θα «ενθουσίαζε» τον ελληνικό λαό; Και γιατί, τότε, δεν το εξήγησε, προχθές, στη Βουλή; Ευτυχώς, ο κ. Τζίμας, ως εισηγητής της Ν.Δ., κράτησε εποικοδομητική στάση. Συμφώνησε στις αυξήσεις φόρων στα ποτά και τα τσιγάρα, παρεκάλεσε σε γλώσσα ευρωπαϊκή να εξαιρεθεί το ελληνικό κρασί (που βεβαίως ποτέ δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς τους φόρους), συμφώνησε και στον φόρο πολυτελείας και στην περαιτέρω ενίσχυση των τραπεζών με 15 δισ. ευρώ και πρόσθεσε το αινιγματικό «Θέλουμε να πετύχετε, παρόλο που δεν ψηφίζουμε τα μέτρα». Το απόλυτο παράλογο!

Είναι, δυστυχώς, αλήθεια ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δέχτηκε καμία από τις σκέψεις Σαμαρά που θα του επέτρεπε να αρθεί σε μια εποικοδομητική στάση. Δεν τον ενημέρωσε για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Δεν δέχτηκε να αποσύρει κάποια μέτρα και να ενσωματώσει στο Σχέδιο κάποιες «ιδέες Σαμαρά». Δεν δέχτηκε το ΠΑΣΟΚ την πρόταση του Κομμουνιστικού Κόμματος για επίκληση της αυξημένης πλειοψηφίας των 180 βουλευτών, η οποία δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνον με τη συμβολή βουλευτών της Ν.Δ., καθώς ο Γ. Καρατζαφέρης θα ψήφιζε το αντίθετο από εκείνο που θα επέλεγε ο Αντ. Σαμαράς.

Είναι προφανές ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί, όπως τους γνωρίζουμε στη λήγουσα αυτή περίοδο της μεταπολίτευσης, δεν επαρκούν. Οχι μόνον ευθύνονται για τα χάλια του κράτους, αλλά συνεχίζουν να υποκρίνονται και να γελοιοποιούν τη χώρα στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Η σημερινή σύνθεση της Βουλής φαίνεται ανίκανη να επηρεάσει, να μελετήσει, να ρυθμίσει και να φροντίσει για την εφαρμογή όσων απαιτεί η Διάσωση της Ελλάδας. Ο Γιώργος Παπανδρέου σύντομα θα υποχρεωθεί να επιδιώξει την ανασυγκρότηση της δικής του πλειοψηφίας, δίνοντας την ευκαιρία και στα άλλα κόμματα να αναλάβουν κατ’ αναλογία τις ευθύνες τους, τοποθετώντας στη Βουλή πραγματικούς νομοθέτες και όχι λαϊκιστές ψηφοσυλλέκτες.

Στις 403 θέσεις περιφερειακών συμβούλων (έναντι των 1.396 νομαρχιακών συμβούλων) χωρούν οι περισσότεροι από τους βουλευτές που θέλουν να το παίζουν τοπικοί «πασάδες», αλλά ποτέ τους δεν αντελήφθησαν τη σημασία της νομοθετικής εργασίας.

Ο αρχικός και εναρκτήριος αυτός νόμος, με τον οποίο γυρνάμε σελίδα σε μια περίοδο συγκλονιστικής κρίσης του κράτους, θα ακολουθηθεί από δεκάδες νομοθετικές ρυθμίσεις και αρκετές εκατοντάδες διοικητικές πράξεις (υπουργικές αποφάσεις, αποφάσεις διοικητικών συμβουλίων δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, κανονιστικές πράξεις υπηρεσιών) και, βεβαίως, δικαστικές αποφάσεις, που θα δημιουργήσουν νέους κυβερνητικούς περιορισμούς, νέο περιβάλλον εργασίας και νέο πλαίσιο επιχειρηματικότητας.