Κανιβαλικός χορός, γύρω από την καταπτοούμενη Ελλάδα, των "φίλων", των "συμμάχων", των "εταίρων " της και των αγορών τους

* Οι Ευρωπαίοι του βορρά δείχνουν τα δόντια τους στους Ευρωπαίους του νότου.
* Ο πιο σταθερός συνεκτικός ιστός της Ευρώπης -ο Γαλλογερμανικός Αξονας-με αφορμή το ελληνικό πρόβλημα, ράγισε.
* Οι Γερμανοί, με τη βλακώδη αδιαλλαξία τους, το πάνε φιρί - φιρί να χάσουν και τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο - τον Πόλεμο της οικονομίας.
* Η κρίση απέδειξε πως το Ευρωπαϊκό Μόρφωμα ήταν οικοδομημένο στα μέτρα της Γερμανίας και ότι το Βερολίνο αξιώνει να παραμείνει έτσι.
* Ουσιαστικά, η Ελλάδα σπρώχνεται να εγκαταλείψει "εθελουσίως" το γερμανοκεντρικό Ευρωπαϊκό Μόρφωμα - με πρώτο βήμα την προσφυγή στο ΔΝΤ.
* Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής της 25-26/3-2010, δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει προς χάρη της Γερμανίας και θα δώσει ευρωπαϊκή λύση στο ελληνικό πρόβλημα.
* Ο στόχος των "σκληρών" του ευρωπαϊκού βορρά είναι να ταπεινώσουν την Ελλάδα και να την υποχρεώσουν να ζητήσει όχι απλώς στήριξη, αλλά οικονομική βοήθεια, και μάλιστα γονατιστή.κ.λπ. κλπ.

Κι ο κανιβαλικός χορός καλά κρατεί!
Υπενθυμίζουμε: Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, από τον περασμένο Οκτώβριο, όταν αντιμετωπίστηκε στις Βρυξέλλες με καχυποψία, απαξίωση και περιφρόνηση ως ο παρίας της Ευρώπης, ύψωσε -και με το δίκιο της- ένα λάβαρο: Την αποκατάσταση της εθνικής αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας.

Και όλοι -φίλοι και αντίπαλοί της- τη χειροκροτήσαμε και την ενθαρρύναμε.
Ερωτάται, όμως, σταράτα, όσο και καλοπροαίρετα η κυβέρνηση: ο ανίερος και κανιβαλικός χορός, ο οποίος επί πέντε και πλέον μήνες κυκλώνει την Ελλάδα από τους "εταίρους" και τις αγορές τους, στα πλαίσια του οποίου λοιδορούνται το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ελληνισμού και στα πλαίσια του οποίου αξιώνεται, καθημερινά, όλο και πιο ξεδιάντροπα υποταγή της χώρας σε αποτυχημένες συνταγές της Αντιδραστικής Διεθνούς - συμβάλλει, πράγματι, στο να επανακτήσει η Ελλάδα την εθνική αξιοπιστία και αξιοπρέπειά της;

Μάλλον, όχι!
Η αξιοπιστία και η αξιοπρέπεια οποιασδήποτε χώρας -όσες κι αν είναι οι αδήριτες ανάγκες της- δεν επανακτάται με τις συνεχείς υποχωρήσεις, δεν επανακτάται με τις συνεχείς κωλοτούμπες, δεν επανακτάται με την άκριτη υιοθέτηση της ευαγγελικής ρήσης "και όστις σε ραπίσει επί τη μίαν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην...".
Επανακτάται, κυρίως, με την εξανάσταση και με την αντίσταση στους υβριστές της και στους καταφρονητές της.

Είναι καιρός, μετά τον καταιγισμό των ελληνικών "ναι", να ειπωθεί κι ένα ανυποχώρητο "όχι" στις Βρυξέλλες. Κι αν έχει ανάγκη η χώρα από νέα διεθνή ερείσματα, ας σπεύσει να τα αποκτήσει. Ευτυχώς, υπάρχουν!