Καθρέφτης

Της Εύης Ελευθεριάδου

ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ποδοσφαιρική ομάδα αντικατοπτρίζει την κοινωνία της χώρας που εκπροσωπεί. Κάθε πάσα έχει τις ρίζες της στην παιδεία του παίκτη, τα μαθήματα που έχει πάρει για τη ζωή σε μικρή ηλικία. Κάθε συνδυασμός προδίδει τη νοοτροπία που χαρακτηρίζει τον ίδιο, αλλά και την κοινωνία όπου μεγάλωσε. Οι κινήσεις στο χορτάρι συνθέτουν το παζλ αυτής της χώρας.

Οι Βραζιλιάνοι παίζουν μπάλα όπως ζουν: απολαμβάνοντας με όλες τους τις αισθήσεις. Οι Αμερικανοί έχουν γραμμένη στο DΝΑ τους την αξία της άσκησης και της συλλογικής προσπάθειας. Από μικρά στα γήπεδα, τα Αμερικανάκια αθλούνται και τρέχουν ασταμάτητα με μοναδικό σκοπό τη νίκη.

Οι Ελληνες πάλι, καταθέτουν τα όπλα εύκολα. Δεν ξέρουν να παλεύουν γιατί δεν τους το έμαθαν, ούτε στην οικογένεια- «προστατευτικό τείχος» ούτε στο σχολείο της «παπαγαλίας» ούτε στη δουλειά του «μέσου».

Στη χώρα των βολεψάκηδων και της μάστιγας του Δημοσίου, η Εθνική δεν μπορεί να έχει παίκτες- λιοντάρια που τρέχουν πάνω-κάτω ασχέτως αποτελέσματος. Οταν τους πρεσάρουν μηχανάκια σαν τους Κορεάτες, τα χάνουν. Οταν δεχθούν πρώτοι γκολ, απογοητεύονται και σκύβουν το κεφάλι. Δυστυχώς για μας, η μαγκιά δεν είναι συνώνυμο της αυτοπεποίθησης, αλλά της ανασφάλειας.

Ο έλληνας παίκτης έχει μεγαλώσει σε μία κοινωνία που σπάνια αναγνωρίζει την αξία των μελών της, πνίγει τις πρωτοβουλίες τους, αποθαρρύνει τη φαντασία κι αντιμετωπίζει τη διαφορετικότητα σχεδόν σαν μίασμα.

Δεν φταίει μόνο ο Ρεχάγκελ ούτε ο Καραγκούνης. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα.

Σαν σινεμά
» Της , Μαρίας Μαρκουλή
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 16 Ιουνίου 2010
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
ΞΕΡΩ ότι πολλοί τους Ιταλούς δεν τους πάνε. Υπάρχει ολόκληρη αντι-ιταλική σχολή, που βλέπει «σκουάντρα ατζούρα» και στρίβει. Διαφωνώ. Ακόμη και όταν γυρίζουν την μπάλα πίσω με πάσες σκοπιμότητας και αργές κινήσεις, οι Ιταλοί προσφέρονται για ανάλυση. Από ποδοσφαιρικής, ψυχολογικής, έως στυλιστικής πλευράς, από την κορυφή ώς τις κάλτσες τους (τις προσέξατε φαντάζομαι).

Οπως με Παραγουάη προχτές. Σε ένα ματς που θύμιζε Γιορτές- έπαιζε ο Ντι Νατάλε και ο Σάντα Κρουζ και επίσης έβρεχε κι έκανε ψύχρα- και έληξε με ένα μέτριο 1-1, οι Ιταλοί έδειξαν πάλι χαρακτήρα. Ο οποίος δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί, αλλά έχουν αυτοί τον τρόπο. Είναι σα να βλέπεις ταινία. Φελινική μερικές φορές.

Μπορεί να κρατάνε την μπάλα σε ρετρό αλλά όχι ξεπερασμένο κατενάτσιο, αλλά δεν κρατάνε πράγματα μέσα τους- αν θέλουν γίνονται Τότι και ποτίζουν το γκαζόν, μαζί και όποιον είναι κοντά τους.

Ντε Ρόσι, τώρα. Αλλος χαρακτήρας αυτός. Κάποτε, λέει, χτύπησε η μπάλα στο χέρι και μπήκε γκολ, ο διαιτητής δεν το είδε, πήγε από μόνος του και το ομολόγησε. Αυτά γίνονται μόνο στο σινεμά.