«Ξεσαλώνουν» οι εισπρακτικές εταιρείες

Ο Μεγάλος Αδερφός, το ΔΝΤ, μίλησε για ακόμη μία φορά. Πρότεινε την είσπραξη των οφειλών προς το Δημόσιο από ιδιώτες! Με απλά λόγια, ζητά από εισπρακτικές, ιδιωτικές εταιρείες να αναλάβουν την είσπραξη από αυτούς που χρωστούν στο κράτος.

Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα:

Ή ότι είναι ανάξιο το κράτος και οι λειτουργοί του να το πράξουν ή ότι οι εισπρακτικές εταιρείες είναι πολύ ικανές και αποτελεσματικές στην πίεση για την αποπληρωμή των οφειλών.

Μπορεί να ισχύουν και τα δύο.

Τι γίνεται, όμως, όταν οι εισπρακτικές εταιρείες, ή κατά τον νόμο «Εταιρείες Ενημέρωσης οφειλετών για ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις», χρίζουν εαυτούς τιμωρούς του οφειλέτη;

-Παίρνουν τα εύσημα από το ΔΝΤ, θα απαντήσετε και μάλλον έχετε δίκιο.

Στην Ελλάδα της πιστωτικής κάρτας και του διακοποδάνειου, αυτές οι εταιρείες, ως μεγαλοτσιφλικάδες της οφειλής, ασκούν πιέσεις πέρα από κάθε όριο για την αποπληρωμή των καθυστερημένων δόσεων.

Παρουσιάζονται ως υπάλληλοι της τράπεζας, ως δικηγόροι, ενίοτε ως δικαστικοί λειτουργοί, και χωρίς ίχνος σεβασμού προς την προσωπικότητα του οφειλέτη, αλλά με περίσσια αγένεια, ζητούν επιτακτικά να μάθουν πότε ο μεροκαματιάρης θα πληρώσει την καθυστερημένη του δόση.

Με υπέρμετρη αλαζονεία που τους εξασφαλίζει η δυσμενής οικονομική θέση του συνομιλητή τους, χρησιμοποιούν εκφράσεις, όπως «έχετε φανεί μέχρι σήμερα ασυνεπής στις υποχρεώσεις σας», «θα σας ''μαυρίσουν'', αν δεν πληρώσετε τις δόσεις μέχρι την Τετάρτη…». Το αποτέλεσμα είναι να ασκούν στον οφειλέτη ψυχολογική πίεση και να του δημιουργούν την εντύπωση ότι απειλείται το επάγγελμα, η περιουσία ή ακόμα και η ζωή του, κάτι που απαγορεύεται ρητά από τον νόμο.

Άλλες φορές πάλι, η δήλωση από πλευράς τους, ότι η κλήση καταγράφεται, τους εξασφαλίζει το απυρόβλητο. Η καταγραφή της κλήσης επιτρέπεται μόνο όταν εισπρακτική εταιρεία και οφειλέτης πρόκειται να προβούν σε διακανονισμό ή σε κάποια συμφωνία.

Μήπως, όμως, αυτή η ενημέρωση της καταγραφής της συνομιλίας υπονοεί πως οτιδήποτε πουν εταιρεία και οφειλέτης θα έχει ισχύ σύμβασης;

Πριν από περίπου έναν μήνα, η κυρία Παπαδάκη από την Κρήτη, ούσα σε απόγνωση, κάλεσε το γραφείο μας, προκειμένου να καταγγείλει την απαράδεκτη συμπεριφορά των υπαλλήλων μιας τέτοιας εταιρείας.

Έκλαιγε και απειλούσε να αυτοκτονήσει, καθώς η υπάλληλος της τηλεφωνούσε κάθε μέρα περισσότερες από 5 φορές, για να την υποχρεώσει να καταθέσει τουλάχιστον 50 ευρώ. Η γυναίκα μάταια προσπαθούσε να την πείσει πως δεν διαθέτει αυτό το ποσό.



Τους εξηγούσε ότι δεν είναι καλά στην υγεία της και πως χρειαζόταν αυτά τα χρήματα, για να αποπληρώσει γιατρούς. Τότε, της ζήτησαν να αποστείλει με φαξ τις γνωματεύσεις των γιατρών, προκειμένου να αποδείξει στην τράπεζα -άκουσον, άκουσον - την ασθένειά της!

Η γυναίκα συγκέντρωσε όσες γνωματεύσεις είχε, βρήκε συσκευή φαξ και έστειλε ό,τι της είχαν ζητήσει. Η τράπεζα, όμως, σύμφωνα με την εισπρακτική εταιρεία, έκρινε πως η συγκεκριμένη ασθένεια δεν δικαιολογούσε αυτή την καθυστέρηση της αποπληρωμής της δόσης και συνέχισε να την ενοχλεί.

Καλέσαμε από γραφείο την εισπρακτική εταιρεία. Δημοσιογράφος, καταγγέλλουσα και υπάλληλος ήμασταν στη γραμμή και συνομιλούσαμε. Η εταιρεία επέδειξε το καλύτερό της πρόσωπο. Είπε πως κακώς η κυρία Παπαδάκη δεν είχε ζητήσει «παύση όχλησης», ώστε να σταματήσουν να την ενοχλούν, εφόσον δεν το επιθυμούσε.

Όπως καταλάβατε, οι «μαγικές» λέξεις, για να πάψουν να την ενοχλούν, ήταν… «παύση όχλησης»! Τα «Σουσάμι άνοιξε» και τα παρακάλια, αν δεν εμπεριέχουν αυτές τις δύο λεξούλες… δεν πιάνουν.

Αφού η υπάλληλος της εισπρακτικής μάς ανέλυσε όλη την οικονομική κατάσταση της κυρίας Παπαδάκη, τις οφειλές της, τι έχει πληρώσει και τι χρωστάει, ο δημοσιογράφος τής ανακοίνωσε ότι η κυρία που είναι στη γραμμή μπορεί και να μην είναι η κυρία Παπαδάκη, της οποίας τα προσωπικά δεδομένα συζητούσαν τόση ώρα.

Η υπάλληλος δεν είχε ελέγξει ποτέ, με κανέναν τρόπο, την ταυτότητα των ανθρώπων που ήταν στην άλλη πλευρά της γραμμής, κάτι που έπρεπε να είχε κάνει πριν δώσει οποιαδήποτε πληροφορία.