Κόμματα και Ανασχηματισμός

Η βαριά κουφαμάρα της κυβέρνησης, η αμηχανία των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, η διαφαινόμενη κόπωση του συνδικαλιστικού κινήματος (και, μάλιστα, εκείνου που καθοδηγείται από… Συβαρίτες) και η βουβή οργή του Λαού για όσα αποφασίζονται εις βάρος του, δεν εμπόδισαν το πολιτικό σύστημα και τους κεκράκτες του να θέσουν - για «αλλαγή της ατζέντας»- δυο ερωτήματα:

1. Αν υπάρχει ή δεν υπάρχει χώρος για νέα κόμματα στην Ελλάδα. Και,
2. Αν πρέπει ή δεν πρέπει μέχρι τον Σεπτέμβριο να γίνει κυβερνητικός ανασχηματισμός.
Τα δύο αυτά ερωτήματα, φυσικά, φαντάζουν εντελώς διαφορετικά, αλλά, στην ουσία τους είναι ίδια, διότι έχουν κοινή βάση. Και η κοινή βάση τους είναι:

Ποιοι θα ιδρύσουν τα νέα κόμματα, για τα οποία, βεβαίως, πάντα υπήρχε και υπάρχει χώρος. Αλλά, και ποιοι θα αντικαταστήσουν ποιους, εφόσον, κατά γενική ομολογία, το πολιτικό προσωπικό πάσχει ή από την ομοιογένεια των μετριοτήτων ή από τις δυσπλασίες του συστήματος.
Αν, δηλαδή, εμφανιστούν στον Λαό νέοι άνθρωποι, άφθαρτοι και ικανοί και παρουσιάσουν μια πειστική κυβερνητική πρόταση, η οποία και στους θεσμούς θα στοχεύει και των δομών δεν θα φείδεται, αλλά και τη δημοκρατία θα υπηρετεί, σίγουρα θα βρουν και χώρο και ακροατήριο και σίγουρα θα εξασφαλίσουν και σημαντική λαϊκή στήριξη.
Αν, αντιθέτως, άνθρωποι οσοδήποτε ικανοί και γνωστοί, αλλά φθαρμένοι από την τριβή τους με την εξουσία ή από την ένταξή τους στο σύστημα (που τους μετέβαλε σε μέρος του προβλήματος), βγουν και παρουσιάσουν προγράμματα διαφορετικά από εκείνα που υπηρέτησαν, - όσο πειστικά και να είναι, κανέναν δεν πρόκειται να πείσουν, διότι η σχηματισμένη γνώμη δύσκολα ανατρέπεται…

Το ίδιο ισχύει και με τον Ανασχηματισμό: Κοινοβουλευτική δημοκρατία υποτίθεται ότι έχουμε και η συντριπτική πλειοψηφία των υπουργών και υπουργίσιμων θα πρέπει να είναι και μέλη του Κοινοβουλίου, δηλαδή, στελέχη του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Υστερα, στο δικό μας πολιτικό σύστημα, οποιοσδήποτε Ανασχηματισμός αποτελεί απλώς και μόνο ένα ακόμη ανακάτεμα της τράπουλας, διότι δεν ανασχηματίζεται ποτέ ο κυβερνητικός στρατηγός, δηλαδή ο πρωθυπουργός - όπως στη Γαλλία, για παράδειγμα.
Ετσι, οι νέοι άνθρωποι σίγουρα θα αναζητηθούν στο κομματικό ή φιλικό περιβάλλον του πρωθυπουργού.

Αλλωστε, πόση αξία μπορεί να έχει ένας εν Αθήναις Ανασχηματισμός «υπουργών», όταν οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται στην Αθήνα, αλλά στις Βρυξέλλες (Ε.Ε.) και στην Ουάσιγκτον (ΔΝΤ) και η Αθήνα απλώς τις επικυρώνει;
Ανακεφαλαιώνουμε: Τα μέχρι σήμερα νέα κόμματα ιδρύθηκαν από στελέχη του Πολιτικού Συστήματος και όχι από νέους. Και οι μέχρι σήμερα Ανασχηματισμοί έγιναν για αγορά πολιτικού χρόνου!