Οι νεο-κοιμισμένοι χριστιανοί της Γεσθημανής

Απόσπασμα από το βιβλίο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΕΛΟΥΣ του συγγραφέα Γιώργου Σαγάνη

Κατακλύσθηκε η γη, από το έντυπο χαρτί κι ο ουρανός από τα μανιασμένα κύματα των ερτζιανών μηνυμάτων και καταιγίδες από ακατάσχετη λογοκοπία ανακυκλώνονται - ακόμη και από το διάστημα - με τα κάτοπτρα των δορυφόρων.

Κι έτσι ξεχάστηκε εντελώς ο ενάρετος λόγος, το ακριβό άνθος της σιωπής, η φανέρωση της προαιώνιας νοσταλγίας του απολύτου, ο οποίος ως σταλαγματιά μύρου, αγκαλιάζει την ψυχή και την αφυπνίζει προς τη μεγάλη συνάντηση, με την Αγιότητα.

Στις μέρες μας το χρυσάφι έγινε σκουριά, το κρασί ανακατεύτηκε με το νερό και τα μηνύματα της παλαιότερης και της σύγχρονης ιστορίας, δεν κατεννοήθηκαν.

Ενώ ψάχνουμε απεγνωσμένα, να βρούμε το νόημα της ζωής κι είμαστε όλοι πεινασμένοι για γαλήνη, ευτυχία, αγάπη, κοινωνικά δικαιώματα και ασφάλεια, οικοδομούμε μια κοινωνία κτηνώδη, χωρίς Χριστό, χωρίς ευπρέπεια, χωρίς ανθρωπιά, χωρίς ήθος, χωρίς ταπεινότητα, χωρίς αγάπη, χωρίς ελπίδα, χωρίς σωτηρία και με ηθική χαλαρότητα, διότι πήραμε τα μηνύματά Του επιφανειακά κι επιδερμικά, χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να ερευνούμε σε βάθος τις αλήθειες Του, με συνέπεια να μην ανακαλύπτουμε τις ρίζες της δυστυχίας μας και να μη βιώνουμε τη μεταμόρφωση του εσωτερικού μας κόσμου.

Κι αναρωτιόμαστε όλοι μας:
Πού είναι η αγάπη μας, η φιλοξενία μας, η αξιοπρέπειά μας, ο στοχασμός μας, οι αρετές μας, ο αλληλοσεβασμός, η αμοιβαία εκτίμηση, το συναίσθημα, το ψυχικό μεγαλείο, η ανιδιοτελής θυσία του φίλου για τον φίλο, ο σεβασμός για τον γέροντα, η οφειλόμενη τροφή για τους γονείς, τα ροδοκόκκινα μάγουλα της ντροπής, η δύναμη της θρησκείας μας και ο φόβος Θεού;

Πού είναι η υποστήριξη της οικογένειας και η προστασία του πολίτη και της νεολαίας, από το κοινωνικό κράτος;

Πού είναι η ΔΩΡΕΑΝ παιδεία, η ακαδημαϊκή μόρφωση και το εκπαιδευτικό σύστημα; Πού είναι αυτή η ανθρωποπλαστική παιδεία που στηρίζεται σε υψηλούς στόχους και ανώτερες προοπτικές, που σώζει κι ελευθερώνει, που μεταμορφώνει κι εξανθρωπίζει τον άνθρωπο, που καλλιεργεί πίστη, αξίες και προσφέρει στα παιδιά το νόημα της ζωής; Πού είναι οι εκπαιδευτικοί με αξία;

Πού είναι το Εκπαιδευτικό Συμβούλιο της χώρας μας;

Ποιός πήρε το δικαίωμα να καταδικάζει με μιας στη ζοφερή αμάθεια όλα τα παιδιά της Ελλάδας;

Πού είναι αυτοί οι άνθρωποι διαχρονικής πνοής και οι προσωπικότητες πολυδύναμης αντοχής;

Πού είναι η αποφασιστικότητα των κυβερνώντων;
Πού είναι οι «μπροστάρηδες»;
Πού είναι η αντιπολίτευση για να ελέγξει την κυβέρνηση;
Πού είναι ο...«και πάσης Ελλάδος»;
Πού είναι αυτή η περιβόητη εθνική στρατηγική και η εξωτερική πολιτική, για μια Ελλάδα ισχυρή;
Πού είναι οι θεματοφύλακες της παράδοσης;
Πού είναι τα ιδρύματα πολιτισμού;
Πού είναι η κοινωνία εμπιστοσύνης;

Πού είναι οι Άνθρωποι, που θα οριοθετήσουν τη νέα πορεία των Ελλήνων - μέσα από τις συμπληγάδες του ευδαιμονισμού - προς τα αξεπέραστα και διαχρονικά ιδεώδη της Ελληνορθοδοξίας;

Πού είναι η ηθική κοινωνία και η δύναμη της κοινής γνώμης;
Πού είναι η αληθινή σάλπιγγα της Εκκλησίας και οι γνήσιοι πνευματικοί σαλπιγκτές της, που θα ξυπνήσουν τα πνευματικά μας ενδιαφέροντα;

Πού είναι τα «σοφά καρποφόρα δένδρα» και πού οι «καρποί» τους;
Πού είναι τα πνευματικά όπλα, για να αντιμετωπίσουμε τις σύγχρονες - μεγάλες απαιτήσεις και προκλήσεις της εποχής μας;

Πού είναι ο κόπος και ο μόχθος, η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία για την Εκκλησία και η προσπάθεια, για να δημιουργήσουμε ευτυχισμένους ανθρώπους;
Πού είναι ο ουράνιος πόθος και ο θείος έρωτας για τη Βασιλεία των ουρανών και την αιώνιο ζωή;

Πού είναι οι μιμητές του Χριστού, των Αποστόλων και των Σεβάσμιων Πατέρων της Εκκλησίας μας;

Πού είναι οι Χριστόμορφοι;
Πού είναι η πρότυπος ιεροπρεπής εικόνα της αρχαίας κατάστασης της Εκκλησίας;

Γιατί μερικοί οδηγούν την Εθνική μας υπόσταση στο περιθώριο της ιστορίας;

Πότε επιτέλους θα γεμίσουμε τις καρδιές και τη ζωή μας με ασφάλεια;
Πότε επιτέλους θ’ αφήσουμε τη μανία μας προς το χρήμα και τις υπέρμετρες σαρκικές απολαύσεις;

Πότε επιτέλους θα διώξουμε την αγχώδη μέριμνα και φροντίδα των βιοτικών αναγκών μας; Πότε επιτέλους θα σταματήσουν να κυριαρχούν οι οικονομικές αξίες έναντι των αντίστοιχων της ζωής;

Πότε επιτέλους θα ζήσουμε μια καλύτερη ζωή;
Πότε επιτέλους θα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά τα προβλήματα;
Πότε επιτέλους θα ελπίσουμε μόνον στην Πρόνοια του Θεού κι όχι στην τύχη;

Μήπως, οι «πύλες του πνεύματος» έκλεισαν;
Μήπως, προδίδεται η μεγάλη πνευματική παράδοση;
Μήπως, στο «χωράφι» των διανοούμενων σπέρνεται η ματαιότητα του κόσμου τούτου; Μήπως, η επικράτηση του ψέματος - είναι για πολλούς - η μόνη αλήθεια της εποχής μας; Μήπως, μεγάλο μέρος του χριστιανικού λαού ξέχασε το Σωτήρα του; Μήπως, στις ημέρες των «προσωπικών δεδομένων» ετοιμάζεται νέος «Δούρειος Ίππος»;

Μήπως, μερικοί κληρικοί και μοναχοί πρόδωσαν την αποστολή τους, όπως ο Ιούδας τον Κύριό του;
Μήπως, μερικοί «Χριστιανικοί Θρησκευτικοί Ηγέτες» κατέβηκαν από το βάθρο τους κι έγιναν όργανα σκοτεινών οργανώσεων κι εξυπηρέτησης άνομων συμφερόντων;

Μήπως, μερικοί «Χριστιανικοί Θρησκευτικοί Ηγέτες» - Άδειοι Αγίου Πνεύματος - γιορτάζουν τη μία ημέρα τη Βάπτιση του Ιησού στην Αθήνα και την άλλη μέρα πηγαίνουν και γιορτάζουν τη… Γέννησή Του στα Ιεροσόλυμα; ή πρώτα γιορτάζουν τη Γέννησή Του και μετά τον Ευαγγελισμό της Παρθένου Μητέρας Του;

Μήπως, μερικοί «Χριστιανικοί Θρησκευτικοί ηγέτες» ετοιμάζουν - εκούσια ή ακούσια - τον ερχομό του αντίχριστου;
Μήπως, πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας τον Κύριλλο Ιεροσολύμων, που έλεγε ότι στις μέρες μας: «θα ξεσηκωθούν κληρικοί κατά κληρικών κι επίσκοποι κατά επισκόπων»;

Μήπως, αρκετοί πολιτικοί ξέχασαν τον όρκο τους, ότι πρέπει να υπηρετούν, να εξυπηρετούν και να προστατεύουν το Σύνταγμα, τους Νόμους του Κράτους, την Πατρίδα, τη Χριστιανική Θρησκεία, το λαό, τα Ήθη και τα Έθιμα, τις Ιερές Παραδόσεις μας και το συμφέρον του Ελληνικού Λαού; Μήπως, μερικοί απ’ αυτούς σήμερα υπηρετούν τις σκοτεινές δυνάμεις, την καλοπέρασή τους, τον εγωισμό τους και τη ματαιοδοξία τους;

Τι έπαθαν όλοι αυτοί τελικά;
Γιατί κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους;
Μήπως ναυάγησαν στα οργισμένα νερά της κατακλυσμικής παραπλάνησης;

Μήπως έπεσαν στους καταρράκτες της θνητής φλυαρίας;
Μήπως συνεθλίβησαν μέσα στις συμπληγάδες της στυγνής βιοτικής ανάγκης;
Μήπως χάθηκαν μέσα στα όνειρα της υποσχόμενης εικονικής πραγματικότητας;

Μήπως τελικά, όλοι μας έχουμε νυστάξει;
Μήπως, έχουμε γίνει «καλοκουρδισμένος λαός»;
Μήπως οι «δρόμοι της ψυχής» έγιναν σκοτεινοί;
Μήπως ήρθε η ώρα του μίσους, της απιστίας και της Μεγάλης Αποστασίας;
Μήπως πιστέψαμε, ότι είμαστε το τυφλό θύμα μιας σκληρής τύχης;
Μήπως - χωρίς ταυτότητα και Θεό - χάσαμε την πυξίδα της ζωής, που θα μας οδηγούσε εκ του ασφαλούς σε πιο απάνεμα λιμάνια;
Μήπως ξεχάσαμε το στοργικό και αληθινό λόγο του Λυτρωτή μας;

Μήπως τελικά, είμαστε οι «νεο-κοιμισμένοι» χριστιανοί της Γεσθημανής στην κρίσιμη ώρα, που η αγωνία του Κυρίου μας για τη σωτηρία μας κορυφώνεται;