«Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά», με ζητούμενο τη βενζίνη της φυγής!

Οταν κλείσουν τα περίπτερα –αλήθεια, πού πάει όλη αυτή η πραμάτεια που απλώνουν με άδεια του κάθε δήμου, κάτω από τέντες και μέσα σε ψυγεία;– και όταν φύγουν οι μελαχρινοί καθαριστές των «παρμπρίζ» στα φανάρια, είναι ώρα για όσους δεν έφυγαν ακόμη, να τα μαζεύουν και να φεύγουν.

Οσοι επιστρέψουν στις δουλειές τους, τον Αύγουστο, θα νομίζουν ότι γύρισαν σε άλλη πόλη, άλλης χώρας, ιδανικής!

Χωρίς κίνηση στους δρόμους, με άπλα και ησυχία, τ’ αγάλματα κι εκείνοι στις πλατείες. Μια Αθήνα που σε καλεί να την περπατήσεις και να τη γνωρίσεις ξανά...

Αυτά λέμε και αυτά γράφουμε κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, και θα πρέπει να ισχύσει και εφέτος, αρκεί να λύσουν την απεργία τους οι οδηγοί των βυτιοφόρων βενζίνης (που βαφτίστηκαν... βυτιοφορείς, από τα ραδιόφωνα, κατά το «τραυματιοφορείς»!)

Μόνο τότε θα σταματήσουν οι ατελείωτες ουρές των αυτοκινήτων, όπου υπάρχει ακόμη βενζινάδικο ανοιχτό.

Αλλιώς, δεν φεύγει κανείς, εδώ θα μείνουν, γιατί είναι γνωστή, παθολογική πλέον, η εξάρτηση των Αθηναίων από το Ι.Χ. τους.

Δεν πάνε χωρίς αυτό πουθενά, ακόμη και στα νησιά το φορτώνουν στα «φέρι» για να μην τους λείψει η θέση πίσω από το τιμόνι, ούτε και στις διακοπές τους!

Περιμένοντας τις εξελίξεις και στη νέα αυτή διεκδίκηση κεκτημένων δικαιωμάτων, ας μπούμε σε ένα ταχύπλοο και ας τραβήξουμε για Σύρα και Αίγινα, που κάτι έχουν να μας πουν...