Η απελπισία του «γαλάζιου»

Tης Γιουλης Eπτακοιλη

Ισως περισσότερο απ’ όλους τους ψηφοφόρους των ελληνικών κομμάτων και, κυρίως, των κοινοβουλευτικών, οι πιο απογοητευμένοι, προδομένοι, απελπισμένοι (;), να είναι αυτή της Νέας Δημοκρατίας.

Από τη μια ζουν σε μια χώρα που καίγεται μεταφορικά και κυριολεκτικά, με την κρίση να ψαλιδίζει τα όνειρα και τα εισοδήματά τους, την τρομοκρατία και τον υπόκοσμο να κάνουν πάρτι, την ανεργία να γονατίζει τους νέους και από την άλλη παρακολουθούν σαστισμένοι, προβεβλημένα μέλη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας να κάνουν ζιγκ ζαγκ στις ευθύνες.

Ανθρωποι με σημαντικούς ρόλους και σε θέσεις–κλειδιά την περίοδο που πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο Κώστας Καραμανλής, κάνουν ό,τι μπορούν το τελευταίο διάστημα για να διαψεύσουν και να διώξουν και τους πιο πιστούς οπαδούς τους.

Πώς να νιώθει άραγε ο ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας, παραδοσιακός ή νεότερος, όταν ακούει και διαβάζει για αλληλοκαρφώματα και αλληλοκατηγορίες; Ο Πέτρος Δούκας δείχνει Γιάννη Αγγέλου, ο Γιάννης Αγγέλου δείχνει Θόδωρο Ρουσόπουλο, ο Γιώργος Βουλγαράκης με τη σειρά του, Αντώνη Σαμαρά και Μιχάλη Λιάπη.

O ένας δεν θυμάται τίποτα, ο άλλος κάτι θυμάται, αλλά δεν είναι σίγουρος, ο τρίτος σφυρίζει αδιάφορα, ενώ ο «διπλανός» του –σαν να πρόκειται για για τάξη Γυμνασίου– βγαίνει από τα ρούχα του και μόνο στη σκέψη ότι αμφισβητείται η αξιοπρέπεια και η ηθική του ακεραιότητα.

Μισόλογα και ασυναρτησίες, υπαινιγμοί και υπεκφυγές, πάντα σε τόνο δραματικό και με μόνιμη επωδό «δεν έχω να κρύψω τίποτα, είμαι καθαρός, υπηρέτησα τα καθήκοντά μου με υπευθυνότητα και ευσυνειδησία».

Ασχετα με την κατάληξη που θα έχει η δικαστική έρευνα για το Βατοπέδι, το μεγαλύτερο σκάνδαλο της περιόδου 2004 - 2009, είτε δηλαδή αποδειχθεί ότι κάποιοι είχαν ευθύνες ως φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί είτε όχι, αυτή τη χρονική στιγμή, στο συγκεκριμένο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό περιβάλλον, έχει σημασία ο τρόπος που επιλέγουν να συμπεριφερθούν και να αντιδράσουν.

Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι κάθε τρόπος με τον οποίο αμύνεται κανείς και υποστηρίζει τον εαυτό του είναι νόμιμος. Ναι, δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι και ηθικός.