Τα «σχέδια σωτηρίας» από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.

Επιτέλους! Τα δύο μεγάλα κόμματα ανακοίνωσαν κάτι το επιβεβλημένο και αυτονόητο. Θα μας πουν πώς και πότε προβλέπουν να απαλλαγεί η χώρα από τη στυγνή κηδεμονία της τρόικας. Ο κ. Σαμαράς θα αναγγείλει το σχέδιο - χρονοδιάγραμμα της Ν. Δ. στις 7 Ιουλίου και η κυβέρνηση, κατά δήλωση του κ. Βενιζέλου, πιθανότατα με την ομιλία του πρωθυπουργού τον Οκτώβριο στη ΔΕΘ.

Οπως είχε επισημανθεί, η σχετική «παράλειψη» των δύο κομμάτων ήταν απαράδεκτη. Διότι το μεν ΠΑΣΟΚ δείχνει να έχει εκχωρήσει πλήρως και επ’ αόριστον τη διακυβέρνηση της χώρας στους επιτηρητές της τρόικας, η δε Ν. Δ. περιορίζεται στη διεκτραγώδηση της καταστάσεως, προσπαθώντας να αποστασιοποιηθεί από το «ειδεχθές» Μνημόνιο.

Με τα δεδομένα αυτά, η υποχρέωση των δύο κομμάτων να εξαγγείλουν ένα σχέδιο ανακτήσεως των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων ήταν επιτακτική. Πρώτον, γιατί είναι διαχρονικώς και ισομερώς συνυπεύθυνα για την ελληνική κατάντια. Δεύτερον -και κυριότερο-, διότι όφειλαν να αντιμετωπίσουν τη σημερινή αποκαρδίωση και απελπισία του ελληνικού λαού με την προοπτική κάποιας ελπίδας.

Ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί πως τα υπό αναγγελία σχέδια θα τηρηθούν χρονικά και ότι θα αποβούν σωτήρια. Ομως, εκτός της αναγκαίας προοπτικής, είναι βέβαιον ότι θα αποτελέσουν μια δημόσια δέσμευση των κομμάτων, που θα προδιαγράψει και την πολιτική τους πορεία, βάσει της οποίας θα κριθούν στις επόμενες εκλογές. Τούτο είναι σημαντικότατο για το ΠΑΣΟΚ, αφού η κυβερνητική του θητεία λήγει σχεδόν ταυτόχρονα με την τριετή ισχύ του μνημονίου. Κρισιμότατο είναι όμως και για τη Ν. Δ. Διότι η αξιοπιστία της θα δοκιμασθεί συγκριτικά· με την εκτέλεση του σχεδίου του ΠΑΣΟΚ και τη ρεαλιστικότητα των δικών της προτάσεων.

Υπάρχει όμως μια βασική προϋπόθεση, προκειμένου τα δύο σχέδια να έχουν κάποια -στοιχειώδη έστω- επίδραση στο καταρρακωμένο λαϊκό φρόνημα. Πρέπει να είναι απηλλαγμένα κάθε κομματικής δουλείας και σκοπιμότητος. Θα είναι κωμικά, καταγέλαστα, αλλά και εξοργιστικά, αν βασίζονται στο «περιεχόμενο» της σημερινής αντιπαραθέσεως των δύο κομμάτων. Οτι, δηλαδή, η χώρα έφθασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας εξ αιτίας της κυβερνητικής 5ετίας της Ν. Δ. ή λόγω του «ολέθριου» πρώτου 5μήνου της σημερινής κυβερνήσεως. Οφείλουν πρωτίστως να αποδεχθούν αυτό που τους καταλογίζει η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών και η άρνηση του οποίου συνιστά το βασικό αίτιο της ταυτόσημης ανυποληψίας τους. Να απεξαρτηθούν αμοιβαίως από το κομματικό τους παρελθόν, να διακηρύξουν τη διαχρονική συνυπαιτιότητά τους και να αναλάβουν αποκλειστικά την ευθύνη για την από τούδε πολιτική τους πορεία και το μέλλον της χώρας.

Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να κάνουν την υπέρβαση αυτή. Τους παρέχεται η ευκαιρία να το πράξουν τώρα, με την εκπόνηση και την εξαγγελία των σχεδίων τους για την αποτίναξη του καθεστώτος δεσποτείας της χώρας από την τρόικα, το οποίο προκάλεσαν κατά την τελευταία 30ετία τα κόμματα εξουσίας, υποτάσσοντας την ελληνική οικονομία στις ορέξεις των απανταχού κερδοσκόπων και στο έλεος επίβουλων «προστατών». Πιθανότατα, λοιπόν, η ευκαιρία αυτή των δύο πολιτικών αρχηγών είναι και η τελευταία. Διότι είναι βέβαιον πως η αδυναμία τους να αρθούν στο σημερινό ύψος των περιστάσεων θα καλυφθεί από άλλα πρόσωπα, που υπάρχουν ή θα αναδειχθούν στα δύο κόμματα.