Η Παιδεία στον Καιάδα

Tου Γιωργου Mπουρδαρα

Χαμήλωσα το βλέμμα και τους ώμους... Ενιωσα απογοήτευση μαζί και ντροπή για το πόσο χαμηλά έχουμε βρεθεί. Και πολύ περισσότερο, για το πόσο βολικά μοιάζει να αισθανόμαστε κιόλας με τούτη την αναξιοπρεπή θέση μας...

Ηταν στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής, προχθές το πρωί, όταν άκουγα ένα ακόμα από τα πολλά πολιτικά πρόσωπα που έτυχε να βρεθούν σε επιτελική θέση στο υπουργείο Παιδείας να δίνει και πάλι «υποσχέσεις» ότι σχεδιάζονται λύσεις για τα εκπαιδευτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με αναπηρία. Αμέτρητες φορές στο παρελθόν ακούστηκαν τέτοιες υποσχέσεις, κάποτε και «δεσμεύσεις» για λύσεις οριστικές. Ολες τους έμειναν λόγια του αέρα!

Η κυρία Παρασκευή Χριστοφιλοπούλου, υφυπουργός Παιδείας, είχε αυτή τη φορά τη σκυτάλη των «υποσχέσεων» στο δικό της χέρι. Θα κριθεί για την αξιοπιστία της πολύ σύντομα: τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, όταν θα ανοίξουν τα σχολεία της χώρας. Βέβαια, τα πρώτα σημάδια κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι: Μάλλον γενικόλογα, «αντίτυπα» παλαιότερων δεσμεύσεων ακούστηκαν όσα ανέφερε. Πριν από λίγο καιρό, με αφορμή ερώτηση, τότε, του κ. Κ. Γείτονα, έλεγε ότι είχε κατατεθεί αίτημα στο υπουργείο Οικονομικών να εγκρίνει την πρόσληψη 2.550 αναπληρωτών εκπαιδευτικών και 480 άλλων ειδικοτήτων που είναι αναγκαίες για τα ειδικά σχολεία. Μιλούσε δε και για διαγωνισμό ΑΣΕΠ για 500 ειδικούς δασκάλους και νηπιαγωγούς. Προχθές, απαντώντας στην κ. Εύα Νικολαΐδου, περιορίστηκε στο γενικό ότι «έχουμε προτάξει το να γίνει ΑΣΕΠ σε εποχή και σε χρόνο που δεν γίνεται ΑΣΕΠ».

Το μη σαφές μήνυμα ήταν που βάρυνε το βλέμμα και τους ώμους μου. Πώς να ποτίσεις την ελπίδα όλων αυτών των παιδιών και των οικογενειών τους, που χρόνο με τον χρόνο μαραίνεται εξαιτίας της αδιαφορίας αρμοδίων και ανευθύνων; Πρόσφατα διάβασα ότι από τα 180.000 παιδιά με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες στη χώρα μας, μόνο 13.500 παρακολουθούν κάποια μορφή πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και μόλις το 10% συνεχίζει σε δευτεροβάθμια ειδική αγωγή! Σχολειά δεν υπάρχουν. Ούτε και δάσκαλοι...

Ξέρω καλά ότι δεν ζω σ’ έναν ιδανικό κόσμο. Γνωρίζω καλά ότι και η (εκάστοτε) ηγεσία αυτής της χώρας εικόνα της κοινωνίας της είναι: Μιας κοινωνίας της οποίας ουκ ολίγα «απροβλημάτιστα» μέλη στήνουν «Καιάδες» καθημερινά στους ανάπηρους συνανθρώπους μας.

Ομως δεν μπορεί μόνο αδιέξοδα να ορθώνονται τριγύρω... Υπάρχουν κάποιοι που ενδιαφέρονται. Κάποιοι που αγωνίζονται. Που ελπίζουν. Και κάπως έτσι, ήρθε στη μνήμη κι ένας από τους μικρούς «φάρους» σ’ αυτή τη χώρα: Ενα διαμάντι που δεν είναι άλλο από την ΕΛΕΠΑΠ Ιωαννίνων. Εκεί, άνθρωποι και κτιριακές εγκαταστάσεις κρατούν ζωντανό το όνειρο!