Οι περίοδοι ύφεσης είναι κάτι συνηθισμένο, ενώ αντίθετα οι περίοδοι βαθιάς ύφεσης συμβαίνουν σπάνια

Τα δύο έτη αποπληθωρισμού και αστάθειας που ακολούθησαν τον πανικό του 1873 και τα χρόνια της μαζικής ανεργίας μετά τη χρηματοοικονομική κρίση του 1929-31, χαρακτηρίστηκαν ευρύτατα ως «βαθιές υφέσεις».

Καμία από τις δύο παραπάνω περιόδους βαθιάς ύφεσης δεν γνώρισε συνεχή πτώση - αντιθέτως και οι δύο γνώρισαν διαλείμματα οικονομικής ανάπτυξης. Ομως αυτά τα επεισόδια βελτίωσης δεν στάθηκαν ποτέ αρκετά για να καλύψουν τις ζημίες από την αρχική επιβράδυνση.

Αυτή τη στιγμή ο κόσμος διανύει τα πρώτα στάδια μιας τρίτης περιόδου βαθιάς ύφεσης, η οποία πολύ πιθανόν να έχει τα χαρακτηριστικά της αντίστοιχης του 1873.

Η τρίτη βαθιά ύφεση θα οφείλεται πρωταρχικά σε εσφαλμένη πολιτική. Σε ολόκληρο τον κόσμο, οι κυβερνήσεις «στέκονται» στον κίνδυνο του πληθωρισμού τη στιγμή που η πραγματική απειλή είναι ο αποπληθωρισμός.

Τα μέτρα που εφήρμοσαν οι κυβερνήσεις το 2008 και 2009 βοήθησαν τον κόσμο να αποφύγει μία ολοκληρωτική καταστροφή: η ύφεση που προκλήθηκε από την χρηματοοικονομική κρίση έληξε πέρυσι το καλοκαίρι.

Αυτό όμως δεν ήταν και το τέλος της τρίτης βαθιάς ύφεσης, όπως ακριβώς η ανάκαμψη του επιχειρηματικού κύκλου που άρχισε το 1933 δεν σηματοδότησε και το τέλος της τότε Μεγάλης Υφεσης. Και αυτό, επειδή η ανεργία παραμένει σε επικίνδυνα επίπεδα χωρίς να υπάρχει κανένα σημάδι επικείμενης πτώσης. Ενώ ΗΠΑ και Ευρώπη φαίνεται να ακολουθούν το ιαπωνικού τύπου αποπληθωριστικό μονοπάτι.

Σε αυτό το σκοτεινό τοπίο, θα περίμενε κάποιος από τους διαμορφωτές πολιτικής να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν πράξει αρκετά για να στηρίξουν την ανάκαμψη αλλά ματαίως.

Η Φέντεραλ Ρεζέρβ συνειδητοποιεί τους αποπληθωριστικούς κινδύνους, αλλά ουσιαστικά δεν προτείνει τίποτε για την αντιμετώπισή τους. Και ποιος θα πληρώσει το τίμημα αυτών των πολιτικών;

Θα υπάρξουν δεκάδες εκατομμύρια ανέργων, πολλοί εκ των οποίων θα παραμείνουν χωρίς εργασία για χρόνια και ορισμένοι εκ των οποίων δεν θα επιστρέψουν ποτέ στην αγορά εργασίας.