Να θεσπιστεί παντού η ευθύνη του υπαλλήλου

Ακου να σου πω. Ο φίλος από την άλλη άκρη του τηλεφώνου ήθελε να μου εξηγήσει πως καταφέρνουν να εισπράττουν τους φόρους στη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης όπου ζει 35 χρόνια.

Εδώ, συνέχισε το σύστημα κινείται σε δύο επίπεδα. Αρχικά οι ελεγκτικές υπηρεσίες καταλογίζουν ένα ποσό φόρου ή προστίμων. Στη συνέχεια η υπόθεση μεταβιβάζεται σε άλλη υπηρεσία η οποία είναι αρμόδια για την είσπραξη. Τη χρεώνεται ένας υπάλληλος ο οποίος είναι προσωπικά υπεύθυνος γι’ αυτή. Στην περίπτωση που τα χρήματα δεν εισπραχθούν με υπαιτιότητα δική του, τότε είναι υποχρεωμένος να τα καταβάλει από την τσέπη του.

Απλό φαίνεται το σύστημα. Κρύβει όμως ένα μεγάλο μυστικό. Την προσωπική ευθύνη του υπαλλήλου.

Και είναι αυτή μία από τις μεγαλύτερες ελλείψεις της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Η ευθύνη διαχέεται και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.

Οταν συμβαίνει αυτό δεν υπάρχει επίσης υπευθυνότητα, ούτε τιμωρία για πλημμελή άσκηση καθηκόντων, για βλαπτικές ενέργειες σε βάρος των πολιτών ή του Δημοσίου, οπότε κυριαρχεί η ανευθυνότητα και η αλαζονεία.

Στο νομοσχέδιο για τις δίκες εξπρές κάτι πάει να γίνει δειλά. Θεσπίζονται πρόστιμα για καθυστέρηση στην προώθηση μιας υπόθεσης στο δικαστήριο.

Αν και δειλή είναι μία κάποια αρχή. Αν η κυβέρνηση θέλει να κινητοποιηθεί ο δημόσιος υπάλληλος και ο πολίτης να έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει τα δικαιώματά του ή τυχόν ζημιές από βλαπτική συμπεριφορά υπαλλήλου, ας θεσπίσει την προσωπική ευθύνη παντού. Να είναι οι υπάλληλοι υπεύθυνοι για τα λάθη τους, τις αβελτηρίες, τις καθυστερήσεις, την ταλαιπωρία του πολίτη.

Μόνο έτσι θα συναισθάνονται ότι υπάρχουν συνέπειες και οι πολίτες θα μπορούν αν διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Και το σημαντικότερο, οι τελευταίοι θα γίνουν σημαντικοί σύμμαχοι της μεταρρύθμισης.