Επέτειος ντροπής

Στις 14 Δεκεμβρίου 2010 συμπληρώνονται δεκαεπτά χρόνια από την ημέρα, που η λεγομένη "Μείζων και Υπερτελής Σύνοδος" του Φαναρίου αφώρισε αναπολόγητο τον εκλεκτό και γνωστό πανελληνίως θεολόγο, φιλόλογο και συγγραφέα Νικόλαο Σωτηρόπουλο.

Η επαίσχυντη αυτή και πρωτοφανής στα σύγχρονα εκκλησιαστικά χρονικά καταδικαστική απόφασι ήταν (όπως απέδειξαν με ακλόνητη και ακαταμάχητη επιχειρηματολογία σε αμέτρητα δημοσιεύματά τους πλείστοι επώνυμοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί) άδικη, παράνομη, αντικανονική, προκλητική, εμπαθής, αυταρχική και σχιζοφρενική.

Ήταν άδικη, διότι ο Ν. Σωτηρόπουλος δεν υπέπεσε σε κάποιο παράπτωμα, που να επισύρη την ποινή του αφορισμού.

Ήταν παράνομη και αντικανονική, διότι η Σύνοδος, που την εξέδωσε, ήταν αναρμόδια, η σύνθεσή της δεν προβλεπόταν από τους Ιερούς Κανόνες, δεν υπήρξε συγκεκριμένη κατηγορία, ο δε καταδικασθείς δεν εκλήθη σε απολογία!

Ήταν προκλητική, διότι προκάλεσε και προκαλεί μέχρι σήμερα μέγα σκανδαλισμό στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας.

Ήταν εμπαθής και αυταρχική, διότι, αν και οι διαπράξαντες το ανοσιούργημα αυτό έχουν αντιληφθη το σφάλμα τους, εν τούτοις αρνούνται πεισματωδώς να αποκαταστήσουν το θύμα τους.

Ήταν τέλος σχιζοφρενική, διότι, ενώ η ποινή του αφορισμού προβλέπεται για κάποιον αμετανόητο ασεβή ή αιρετικό άνθρωπο, αυτή επεβλήθη σ’ ένα σφοδρό πολέμιο της ασεβείας και των αιρέσεων, διότι τόλμησε και ήλεγξε συγκεκριμένες ασέβειες, αιρέσεις και παρανομίες γνωστών αρχιερέων της Εκκλησίας μας.

Ωνομάσαμε στον τίτλο του παρόντος άρθρου μας την επέτειο αυτή επέτειο ντροπής. Καί έτσι είναι. Διότι πολλοί πρέπει να ντρέπονται γι’ αυτή.

Κατ’ αρχάς πρέπει να αισθάνωνται ντροπή οι αρχιερείς που αφώρισαν τον Νικόλαο Σωτηρόπουλο (όσοι βεβαίως ευρίσκονται ακόμη στη ζωή).

Ντροπή πρέπει να αισθάνωνται όσοι κληρικοί, μοναχοί ή λαϊκοί, ενώ ημπορούσαν να διαμαρτυρηθούν, συμφεροντολογικώς σκεπτόμενοι εσιώπησαν εμπρός σ’ αυτή την κατάφωρη αδικία και παρανομία και απέφυγαν να την ελέγξουν δημοσίως, για να μη δυσαρεστήσουν τους προαναφερθέντες αρχιερείς , αλλά και για να αποφύγουν πιθανές ανεπιθύμητες συνέπειες.

Ντροπή πρέπει να αισθάνωνται όσοι αρχιερείς και ιερείς, επικαλούμενοι τον αντικανονικό αυτό αφορισμό, κλείουν τις θύρες των Ι. Μητροπόλεων και ναών, για να μη εισέλθη και κηρύξη σ’ αυτούς ο ομολογητής ιεροκήρυκας τον λόγο του Θεού.

Ντροπή πρέπει να αισθάνωνται όσοι θεολόγοι (κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί) ισχυρίζονται, ότι ο αφορισμός αυτός είναι έγκυρος και ισχύει και αλλοίμονο σ’ αυτούς, που τον περιφρονούν!


Θεολόγοι αθεολόγητοι!

«Μωροί και τυφλοί», οι οποίοι απέκτησαν πτυχία θεολογίας, αλλά απέτυχαν να γνωρίσουν τον Θεό, το θέλημά Του και τον Νόμο Του!

Εάν οι ίδιοι είχαν αφορισθή με τον τρόπο, που αφωρίσθηκε ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος, θα θεωρούσαν τον αφορισμό τους έγκυρο και ισχυρό;

Ντροπή πρέπει να αισθάνωνται και ωρισμένοι πνευματικοί αδελφοί του αγωνιστού θεολόγου, οι οποίοι, ενώ ξένοι προς αυτόν άνθρωποι, κινούμενοι από υψηλό αίσθημα ευθύνης και δικαιοσύνης, τον υπερασπίστηκαν, αυτοί όχι μόνο δεν το έπραξαν, αλλά και συμμάχησαν και συνεργάστηκαν με τους διώκτες του, αποδεικνύοντας εαυτούς ψευδαδέλφους!

Ντροπή τέλος πρέπει να αισθάνωνται και όσοι μέχρι σήμερα επικροτούν ποικιλοτρόπως τον επαίσχυντο αυτό αφορισμό.

Κάποιοι απ’ αυτούς μάλιστα αναρτούν σε προσωπικά ή και ανώνυμα ιστολόγια στο διαδίκτυο κατάπτυστα, εμπαθή και υβριστικά άρθρα εναντίον του διαπρεπούς αυτού θεολόγου με σκοπό να τον σπιλώσουν, ταπεινώσουν και εξουθενώσουν.

Το μόνο όμως, που καταφέρνουν, είναι, στον μεν αδικούμενο και διωκόμενο αδελφό και συνάνθρωπό τους να προκαλούν ανυπολόγιστης αξίας πνευματικό όφελος, το οποίο θα εξαργυρώση και θα απολαύση στους ουρανούς (Λουκ. στ΄ 22-23), στους δε εαυτούς των να θησαυρίζουν, να επισωρεύουν, «οργήν εν ημέρα οργης και αποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού, ός αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ. β, 5-6).

Είναι πλέον καιρός, όσοι κληρικοί ή λαϊκοί, λόγοις ή έργοις, συντηρούν, παρατείνουν και επικροτούν αυτή και άλλες αδικίες και παρανομίες στους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά και οι άλλοι, οι οποίοι με την ένοχη και αμαρτωλή σιωπή τους τις ανέχονται, να παύσουν να είναι άνθρωποι της αισχύνης.

Να παύσουν να επιδιώκουν την εφήμερη εύνοιά των ισχυρών και ανόμων, και να υπερασπιστούν τον αδύνατο, τον δίκαιο, τον πτωχό, τον ταπεινό, τον αδικούμενο, τον διωκόμενο, τον εξουθενωμένο.

Ας το πράξουν σήμερα, τώρα. Μόνον έτσι θα εορτάσουν αληθώς τα Χριστούγεννα. Μόνον έτσι θα μεταλάβουν αξίως τον Χριστό.

Διαφορετικά, «κρίμα εαυτοίς εσθίουσι και πίνουσι, μη διακρίνοντες το σώμα του Κυρίου» (Α΄ Κορ. ια´29).

Εάν απαξιούν ν’ ακούσουν την άσημη και ταπεινή φωνή του γράφοντος, ας ακούσουν την αγία φωνή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου από την αιωνιότητα, που προειδοποιεί κάθε χριστιανό, από τον πλέον άσημο, μέχρι τον αρχιεπίσκοπο και τον πατριάρχη:

«Στόμα, που μένει κλειστό μπροστά στην αδικία, είναι ανάξιο να σταθή ανοικτό μπροστά στη Θεία Κοινωνία».