Τα δε δυσκόλως εννοούμενα, αγνοούνται

Tου Θανου Oικονομοπουλου

Οι γνωρίζοντες επιμένουν ότι αν η διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στις δημοσκοπήσεις, τόσο αυτές που γίνονται εν όψει των ευρωεκλογών όσο και τις «τακτικές», ήταν μικρότερη από αυτή που εμφανίζεται (στις περισσότερες με αυξητική και πάντως «παγιωμένη» τάση), σε επίπεδα που επικοινωνιακά θα μπορούσε να τα διαχειρισθεί το κυβερνών κόμμα, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής προσανατολιζόταν στην προκήρυξη «διπλών εκλογών», ποντάροντας στο ότι το εκλογικό σώμα θα εκδήλωνε τη δυσαρέσκειά του στην κυβερνητική αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα με τη «χαλαρή» ψήφο στις ευρωκάλπες, αλλά στις κρίσιμες «εθνικές», θα σκεφτόταν ωριμότερα και θα επέλεγε τον «καταλληλότερο» ως πρωθυπουργό - ή εν πάση περπτώσει από το τελικό αποτέλεσμα δεν θα προέκυπτε αυτοδυναμία, οπότε το «παιχνίδι» θα συνεχιζόταν είτε με νέα προσφυγή στη λαϊκή κυριαρχία (με το διευρυμένο, αυτή τη φορά, «μπόνους» του νέου εκλογικού νόμου) είτε με απόπειρες σχηματισμού κυβερνήσεων συνεργασίας.

Οι άτσαλοι κυβερνητικοί χειρισμοί στις υποθέσεις των σκανδάλων που κυριάρχησαν στην επικαιρότητα αλλά και η κίνηση του εσπευσμένου κλεισίματος της Βουλής δεν επέτρεψαν να αποδειχθεί υλοποιήσιμο αυτό το σχέδιο. Συνέβαλε αναμφίβολα και η διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας που παρά τις αρχικές προσπάθειες της κυβέρνησης να αποδοθεί αποκλειστικά στην παγκόσμια κρίση, αποδεικνύεται καθημερινά ότι κατά κύριο λόγο οφείλεται στις χρόνιες παθογένειές της (έλλειμμα, χρέος, αρνητικό ισοζύγιο) που όχι μόνο δεν θεραπεύθηκαν επί της «νέας διακυβέρνησης» αλλά επιδεινώθηκαν κιόλας, και έτσι το Μέγαρο Μαξίμου εγκατέλειψε τα σχέδια για δίδυμες εκλογές...

Γνωρίζουν πολύ καλά, βεβαίως, οι κυβερνητικοί, πως παρά τις επικοινωνιακές διακηρύξεις τους ότι «στις ευρωεκλογές δεν κρίνεται το ποιος κυβερνά τη χώρα...» (τακτική, πάντως, που έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική πόλωσης που φάνηκαν να επιλέγουν - θα δούμε αν θα την συνεχίσουν), το αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου εκ των πραγμάτων θα αποτελέσει τον καμβά πολιτικών εκτιμήσεων, ακόμη και εξελίξεων, ανάλογα με τη διαφορά που θα καταγραφεί. Γι' αυτό και τις τελευταίες μέρες, επιχειρείται να σταλεί το μήνυμα «Business as usal», τη μια με... ξαφνικές επισκέψεις του πρωθυπουργού σε βασικά υπουργεία, την άλλη με διαβεβαιώσεις ότι δίνεται έμφαση στην «καθημερινότητα» του πολίτη - και με επιμύθιο πως έρχεται το «β΄ κύμα μεταρρυθμίσεων».

Δεν μπαίνει, φυσικά, κανείς στον... κόπο να μας κάνει έναν απολογισμό του πολυδιαφημισμένου «α΄ κύματος μεταρρυθμίσεων». Αυτό με τις εμβαλωματικές μικροαλλαγές στην παιδεία και το ασφαλιστικό (που ακόμη και αν δεν ακυρώθηκαν μετά τις εκλογές του 2007, δείχνουν ήδη την αναποτελεσματικότητά τους αφού προβάλλεται η ανάγκη «νέων» διορθωτικών μέτρων...), στο φορολογικό σύστημα, όπου όχι μόνο οι όποιες «μεταρρυθμίσεις» ήταν πρόδηλα άδικες κοινωνικά, αλλά είχαν αποτέλεσμα το κράτος να απολέσει φόρους περί τα 5 δισ. ευρώ (και τώρα σκίζεται να εξασφαλίσει... 3!) που ωφελήθηκαν οι έχοντες (κατάργηση φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, μείωση φορολογικού συντελεστή επιχειρήσεων, κατάργηση φόρου κληρονομιάς) και... τώρα υπάρχουν σκέψεις επαναφοράς των «καταργημένων» από τις μεταρρυθμίσεις! Για να μην αναφερθούμε στις περιβόητες αποκρατικοποιήσεις, που έγιναν με αποκλειστικό γνώμονα την εισροή εσόδων στα κρατικά ταμεία (αυτό που η Ν.Δ. ως αντιπολίτευση κατήγγειλε για «ξεπούλημα των ασημικών της οικογένειας!») δίχως το παραμικρό μελετημένο και επεξεργασμένο αναπτυξιακό τους υπόβαθρο. Και ας αφήσουμε απ' έξω και την... περιβόητη «επανίδρυση του κράτους» και την πάταξη της διαφθοράς, από την οποία θα εξασφάλιζαν (τα είχαν μετρήσει!) 10 δισ. ευρώ, που θα χρηματοδοτούσαν την ανάπτυξη...

Η σκληρή πραγματικότητα δείχνει πως κάθε σχεδιασμός της κυβέρνησης -και ας μείνουμε μόνο στο οικονομικό πεδίο- έχει ανατραπεί πλήρως και μάλιστα σε... χρόνο μηδέν: το έλλειμμα, στο διάστημα Ιανουαρίου - Απριλίου, εκτινάχθηκε στα 9,1 δισ. ευρώ (όταν στόχος για ολόκληρο το έτος ήταν τα 14,2!), το δημόσιο χρέος από τα 243 δισ. για ολόκληρο το 2009 (αυτό προέβλεπε το... επικαιροποιημένο πρόγραμμα σταθερότητας!) τώρα προβλέπεται να αγγίξει τα 252 («προβλέπεται» - να δούμε στα πόσα θα φθάσει...), το ισοζύγιο επιδεινώνεται δραματικά. Στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έχει πέσει πανικός. Και δεν το κρύβουν (πώς, άλλωστε;) πως θα χρειασθούν τουλάχιστον δύο πακέτα σκληρών μέτρων (κυρίως εισπρακτικού και μόνο χαρακτήρα) αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και τον Οκτώβριο, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φέρουν «τα νούμερα» σ' ένα σχετικά διαχειρίσιμο επίπεδο, ικανοποιώντας και τις απαιτήσεις της Ε.Ε...

Μέτρα σε οποιαδήποτε άλλη σοβαρή χώρα, που θα έπρεπε ΗΔΗ να έχουν παρθεί, προκειμένου και η κατάσταση να μην επιδεινωθεί, αλλά και η αποδοτικότητά τους να είναι μεγαλύτερη. Στην περίπτωσή «μας», βεβαίως, τα... τρενάρουμε λόγω (προ)εκλογικής σκοπιμότητας! Αλλά, εκ των πραγμάτων, «προεκλογικό» θα είναι και το διάστημα μέχρι τον Οκτώβρη (αν υποτεθεί ότι τότε θα καταφύγει στις κάλπες η κυβέρνηση), καθώς και το... μετά από αυτόν, λόγω εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας! Πόσο περιθώριο «εκκρεμότητας» και αναβολής έχει η κυβέρνηση;