Η δελφινολογία βλάπτει τη Ν.Δ.

Του Αλέξη Παπαχελά

Η δελφινολογία που έχει προκληθεί γύρω από τη Νέα Δημοκρατία προκαλεί εντύπωση, γιατί βρίσκεται σε μεγάλη δυσαρμονία με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου. Δεν γνωρίζω ποιος είχε, για παράδειγμα, τη φαεινή ιδέα να προσκαλέσει το διάστημα πριν από τις ευρωεκλογές τους θεωρούμενους ως δελφίνους να εμφανιστούν και να μιλήσουν στο Ινστιτούτο Καραμανλή. Από την ώρα που γεννήθηκε η ιδέα, ήταν βέβαιο πως θα εξελισσόταν σε μια κομματική πασαρέλα, ένα διαγωνισμό για το ποιος θα έχει περισσότερα στελέχη και βουλευτές στο ακροατήριο. Και βεβαίως, επρόκειτο για τη «χαρά του δημοσιογράφου», μία εξαιρετική ευκαιρία να αρχίσει από τα μέσα ενημέρωσης η δελφινολογία. Κανείς δεν σκέφθηκε πως εν μέσω προεκλογικής περιόδου δεν ανακινούνται θέματα διαδοχής και εσωτερικών ισορροπιών; Κανένα «κεντρικό μυαλό» στη Νέα Δημοκρατία δεν λειτουργεί για να αποτρέψει αυτά τα φαινόμενα;

Η Νέα Δημοκρατία εκπροσωπεί μια μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη, την οποία ο τόπος έχει ανάγκη για να κυβερνηθεί. Δυστυχώς, όμως, ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί με το πώς θα συγκροτηθεί σε έναν ζωντανό πολιτικό φορέα που μιλάει με την κοινωνία, εκφράζει μεταρρυθμιστικές θέσεις, αφομοιώνει δυναμικά κομμάτια του πληθυσμού και παράγει ιδέες και προτάσεις. Αυτή η μεγάλη πρόκληση δεν είναι θέμα προσώπων ούτε αφορά 3 - 4 οικογένειες μόνο και μια παρέα κομματικών στελεχών.

Η αλήθεια είναι πως το λαϊκίστικο τσουνάμι της μεταπολίτευσης μαζί με το πρώιμο ΠΑΣΟΚ εγκαθίδρυσαν μια κεντροαριστερή ηγεμονία στη χώρα. Η κεντροδεξιά δεν ασκούσε γοητεία στις μεταπολιτευτικές γενιές. Το 1997 η παράταξη διάλεξε την εύκολη λύση: φορτώθηκε στους ώμους ενός χαρισματικού, έξυπνου, καθαρού ανθρώπου, ο οποίος δείχνει εξαιρετικές πολιτικές αντοχές και ένστικτα. Ο Κώστας Καραμανλής έχει ήδη πάει πολύ μακριά τη Ν.Δ. και ενδεχομένως να έχει ακόμη αρκετές «πολιτικές ανάσες». Καλύτερο πολιτικό στην επικοινωνία και στις προεκλογικές καμπάνιες δύσκολα θα βρει η Ν.Δ.

Τα ερωτήματα, όμως, που πρέπει να απαντήσει η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη είναι γιατί δεν ήταν έτοιμη να κυβερνήσει, γιατί κάηκαν τόσα στελέχη της από αμετροέπεια, γιατί δεν μπόρεσε να πάει τη χώρα πιο πέρα από εκεί που την πήρε.

Οσοι θέλουν να ανέβουν στην εσωκομματική πασαρέλα, και αφού προσέξουν μην καούν όπως τόσοι άλλοι που στραβοπάτησαν, πρέπει να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα και να μας δείξουν τι απτό άφησαν πίσω τους, πού και πότε. Γιατί, αλλιώς, κάνουν πολύ κακό σε μια ήδη τραυματισμένη παράταξη, που κινδυνεύει να επιστρέψει στον παλιό κακό της εαυτό. Και το κυριότερο, οι εσωκομματικές τους καντρίλιες μοιάζουν πολύ αστείες μπροστά στα μεγάλα προβλήματα του τόπου.