Η χαοτική, ενοχλητικά ωμή αλλά και θαρραλέα ταινία του Λαρς φον Τρίερ προβάλλεται από σήμερα και στην Ελλάδα.
Θα μου ήταν εύκολο να πετάξω τον «Αντίχριστο» (Δανία/Γαλλία/Γερμανία/Σου- ηδία/Ιταλία/Πολωνία, 2009) στον Καιάδα. Αλλά αν το έκανα δεν θα ήμουν ειλικρινής. Ξέρω ότι πολύς κόσμος θα τα χάσει με το ωμό, βάναυσο, σαδιστικό θέαμα της τελευταίας ταινίας του Λαρς φον Τρίερ. Θα εκνευριστεί από τον πρόλογο, όπου σε αργή κίνηση και υπό τη συνοδεία τρυφερής μουσικής ένα βρέφος πέφτει από το παράθυρο και σκοτώνεται. Είναι σαν να βλέπω κάποιους να χασκογελούν στη θέα του Εωσφόρου με τη μορφή ομιλητικότατου λύκου να λέει «το χάος βασιλεύει». Ακόμη και η σκηνή του Γουίλεμ Νταφόε ενώ προσπαθεί να σύρει το πόδι του, στη γάμπα του οποίου βρίσκεται σφηνωμένο ένα βαρίδι, τι άλλο παρά μειδίαμα μπορεί να προκαλέσει μέσα στην τραγικότητά της;
Ολα αυτά, όμως, και άλλα πολλά, ακραία και εκνευριστικά, δεν παύουν να είναι το αποτέλεσμα μιας βαρβάτης σκηνοθεσίας, ειλικρινούς και θαρραλέας. Ολες οι σκηνές δικαιολογούν απόλυτα την ύπαρξή τους σε μια ταινία στην οποία όντως βασιλεύει το χάοςμοιάζει να είναι πολλές ταινίες μαζί-, διατηρεί όμως τη δική της αυτονομία, το δικό της μοναδικό ύφος, το δικό της μυστήριο.
Ο ψυχαναλυτής Νταφόε και η Σαρλότ Γκενσμπούργκ υποδύονται το ζεύγος που, για να ξεφύγει από την τραγωδία του χαμού του παιδιού του, απομονώνεται στη φύση. Γκρο πλάνα σε άσχημα πρόσωπα που πονούν σωματικά και ψυχικά. Κεφάλια χτυπούν σε σκληρές επιφάνειες... και εσύ πονάς περισσότερο. Δέντρα από τα οποία ξεφυτρώνουν χέρια, δάση που θυμίζουν κόλαση, ο Νταφόε κάτι σαν σύγχρονος Ιησούς, η Γκενσμπούργκ η απόλυτη μήτρα, η πηγή του Κακού, αλλά και η προσωποποίηση της φύσης.
Και στο τέλος, εξουθενωμένος, φθάνεις στο σημείο να αναρωτηθείς: Τι είναι αυτό το κλειστοφοβικό ντελίριο αίματος, σπέρματος και ψυχανάλυσης; Μια ψυχεδελική ανοησία που θέλει να μας δουλέψει ψιλό γαζί ή μήπως ένα κρυφό αριστούργημα με βαθιά νοήματα το οποίο, πολλά χρόνια από σήμερα, θα το αντιμετωπίζουμε με δέος;
Δυστυχώς δεν έχω την απάντηση.