Κάποιοι, στη νέα κυβέρνηση, θέλουν να επαναλάβουν τον Ανδρέα του 1982

Κάποιος πρέπει να τους θυμίσει τον Ανδρέα του 1993. Θα ήταν καλύτερα, αλλά κάτι μου λέει πως καλύτερα είναι να το ξεχάσουμε, αν η νέα διακυβέρνηση δεν έμοιαζε σε τίποτε, με τίποτε απ’ όλα όσα γνωρίσαμε τα πολλά τελευταία χρόνια. Ας μην ξεχνούν τους κινδύνους που συνοδεύουν την επανάληψη της ιστορίας. Μια νέα αρχή, έστω και δύσκολη, δίνει την ελπίδα ότι ακόμη κι αυτός ο τόπος μπορεί... καλύτερα! Γι’ αυτό, από όλη αυτή την τυπική ελληνική ιλαροτραγωδία με τα πραγματικά νούμερα του κρατικού ελλείμματος, ας κρατήσουμε το καλό νέο: την απόφαση του υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου να δώσει στη Στατιστική Υπηρεσία την πραγματική ανεξαρτησία της.

Ομως, θα ήταν όλα καλύτερα αν η νέα κυβέρνηση δεν ξεχνούσε δύο κρίσιμες όσο και στοιχειώδεις αλήθειες. Ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε την πρωτοβουλία να ρίξει τον Καραμανλή, πριν εκπνεύσει η λαϊκή εντολή. Γνώριζε ότι τα πάντα θα ήσαν δύσκολα, σε αταξία και διαλυμένα από τον πανικό που φέρνει πάντα σε μια παράταξη το μοιραίο! Αρα, ο νέος πρωθυπουργός γνώριζε και προκάλεσε την «τύχη» του. Ο λαός προσέφερε με περισσή απλοχεριά όσα ζήτησε ο Παπανδρέου και τώρα περιμένει.

Το δεύτερο. Ο κ. Παπανδρέου είχε πει πριν από τις εκλογές του 2007: «Καθήκον του ΠΑΣΟΚ είναι να απαλλάξει τη χώρα από τη χειρότερη κυβέρνηση που είχε μετά τη μεταπολίτευση» (ομιλία του στις 22/04/07). Εχασε τις εκλογές που ακολούθησαν, όχι όμως την πεποίθησή του: «Δυστυχώς, την Ελλάδα σήμερα κυβερνά η χειρότερη κυβέρνηση που είδαμε ποτέ. Η χώρα περνά μια μεγάλη κρίση» (συνέντευξη, «Εθνικός Κήρυξ», 2/11/2008). Θα έπρεπε λοιπόν να είναι πανέτοιμοι για τα χειρότερα. Εξάλλου, οι σημερινοί είχαν πάντοτε τους δικούς τους σε υψηλές και άλλες θέσεις-κλειδιά του κράτους. Προφανώς τους είχαν ενημερώσει.

Το τρίτο που επίσης ξεχνάει η νέα κυβέρνηση είναι ότι τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, η ανεπάρκεια των περισσοτέρων κρατικών δομών, η έλλειψη χεριών και ικανοτήτων ιδιαίτερα εκεί που κατά προτεραιότητα απαιτούνται και μύρια άλλα προβλήματα ήσαν γνωστά σε όλους. Οφειλαν οι «σκιώδεις» υπουργοί και άλλοι τεχνοκράτες της Ιπποκράτους να έχουν πλήρως επεξεργαστεί τις δικές τους προτάσεις, τις ανατροπές που θα έσπευδαν να κάνουν αν ο λαός τούς έδινε την εντολή που με τέτοια επιμονή απαίτησαν. Ηξεραν καλά πως όταν αναλαμβάνεις την ώρα που όλα καταρρέουν, όλοι περιμένουν από εσένα να σηκώσεις τα μανίκια και να βάλεις τα χέρια στην κόπρο, όχι να γυρνάς στα παράθυρα αναλύοντας ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης».

Η κυβέρνηση πάσχει από πολιτική ατολμία. Που έχει δύο όψεις. Πίστευε ότι αρκεί να πάρει το κράτος και να «κάτσει» στην εξουσία για να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Κάποιοι το είχαν προβλέψει. «Η επερχόμενη νίκη θα έχει πολιτική αξία μόνο αν συνοδεύεται και από την πολιτική συγκατάθεση του λαού για αλλαγές», προειδοποιούσε ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ζητώντας από το κόμμα του «να περιγράψει προεκλογικά με ακρίβεια την κατάσταση της χώρας» (συνέντευξη, «Το Βήμα», 5/7/09). Μπορεί ο κ. Παπαδόπουλος να αποκλείστηκε από τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, δεν υπήρχε λόγος να μην προσέξουν τις αποκαλύψεις του για το μέγεθος των ελλειμμάτων που επεδίωκαν να κρύψουν στα ντουλάπια του Γενικού Λογιστηρίου οι νεοδημοκράτες διαχειριστές. Οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα ετοιμάζουν έναν ακόμη προϋπολογισμό που θα πέσει έξω πριν φτάσουμε στα μισά του επόμενου έτους. Γιατί το νέο σχήμα έχει ήδη εγγράψει σοβαρό έλλειμμα προετοιμασίας.