Κάηκε ακόμη και το ...χώμα!!!

Θα καταλαγιάσουν η «ικανοποίηση» για τις λιγότερες κατεστραμένες κατοικίες «απ’ όσες έλεγαν τα κανάλια», οι απολογιστικοί συμψηφισμοί πως «φέτος, τουλάχιστον δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα...», οι εναλλασσόμενες αντιφατικές επίσημες δηλώσεις, που τη μια μέρα πανηγύριζαν «τον άψογο συντονισμό των υπηρεσιών» και την άλλη (μετά την κατακραυγή), καταλόγιζαν ευθύνες σε κάποιες από τις υπηρεσίες που είχαν «συντονιστεί και αποδώσει άριστα», η... συνήθης «μετρολογία» που εθιμικά ακολουθεί κάθε καταστροφή (και στην πράξη, ουδέποτε εφαρμόζεται!) και... μετά, θα μείνει η δραματική νέα πραγματικότητα. Για την πολύπαθη Αττική. Για την πολύπαθη χώρα...

Δεκαετίες ολόκληρες διαπιστώναμε με θλίψη πως σχεδόν κάθε καλοκαίρι καιγόταν «όσο δάσος είχε απομείνει – δεν έχει άλλο...». Μόνο φέτος, όμως, και ιδίως σε ό,τι αφορά την Αττική (την πάλαι ποτέ «διαμαντόπετρα, της Γης το δαχτυλίδι») συνειδητοποιούμε πως όντως «δεν έχει άλλο...»! Ο,τι είχε απομείνει και ό,τι η Φύση η ίδια και η ανθρώπινη προσπάθεια είχαν αποκαταστήσει ύστερα από τις ανά διετία σχεδόν μεγάλες φωτιές (11 από το 1981 μέχρι τώρα...), έγινε φρίκη και αποκαΐδια.

Η Πεντέλη μετατράπηκε σε στέρφα γη, κάηκε ακόμη και το χώμα της Πεντέλης, μου έλεγε η φίλη μου η Αγγελική, που έβλεπε με πόνο ψυχής δεκάδες χελώνες στους δρόμους της Πεντέλης με καμένα τα ματάκια τους!!

Η Πάρνηθα λαβώθηκε καίρια, θα πάρει χρόνια πολλά να ξαναγίνει «πνεύμονας» του Λεκανοπεδίου,, ο Διόνυσος και η ανατολική Αττική μέχρι τις ακροθαλασσιές της μαύρισαν όσο πιάνει το μάτι. Οποιες ελπίδες αναγέννησης, χάθηκαν από τις αλλεπάλληλες και σε μικρό διάστημα φωτιές, που απονέκρωσαν τη Φύση από τη λειτουργία της να αυτοσυντηρείται, να αναγεννάται...

Τις επιπτώσεις των προηγούμενων καταστροφών στην καθημερινότητά μας, σε κλιματολογική ανατροπή, σε μόλυνση, σε ηχορρύπανση, σε πλημμύρες κατά τον χειμώνα, αφού δάσος να συγκρατεί τα νερά δεν υπάρχει, τις ζήσαμε τα τελευταία χρόνια – τις... αφομοιώσαμε, τις αποδιώξαμε από τη σκέψη, τις εντάξαμε στη «νέα καθημερινότητά» μας. Τώρα, οι επιστήμονες (οι «Κασσάνδρες», κάθε φορά που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, παρά το γεγονός πως πάντα επιβεβαιώνονται) προειδοποιούν πως τα πράγματα θα ’ναι πολύ πιο προβληματικά. Πως ο τεράστιος αστικός ιστός, που άναρχα, απρογραμμάτιστα δίχως μελέτες και προβλέψεις επιπτώσεων έφθασε να καταλάβει σχεδόν ολόκληρη την έκταση της Αττικής, ξέμεινε εντελώς από «πνεύμονες», «φίλτρα», συστήματα ρύθμισης της θερμοκρασίας. Πως το «αύριο» όλων μας θα είναι καθημερινά και πιο επιβαρυμένο – που πάει να πει και οι στοιχειώδεις «πρόνοιες» πιο δύσκολες, πιο επιτακτικές, δίχως την παραμικρή πολυτέλεια εφησυχασμού, ολιγωρίας, μικροπολιτικής αντιμετώπισης και διαχείρισης.

Γλιτώσαμε την τελευταία στιγμή την επέκταση της καταστροφής στην (όση έχει απομείνει πράσινη...) δυτική πλευρά της Αττικής, στον Κιθαιρώνα. Να... χτυπάμε ξύλο, γιατί «για πόσο ακόμη», δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με σιγουριά. Το παρελθόν μας δεν εγγυάται κανένα μέλλον. Και σ’ αυτό που μόνο μπορούμε να ποντάρουμε, είναι η έστω την ύστατη ώρα αλλαγή νοοτροπία του «συστήματος», μια στροφή σε αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, που θα αναπτυχθούν αδιαφορώντας για μικροπολιτικάντικα οφέλη και ολέθριους υπολογισμούς του «πολιτικού κόστους». Να περιφρουρηθούν με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο οι ελάχιστες, πια, «πράσινες ανάσες», που, κουτσουρεμένες κι αυτές, επιβιώνουν στο αττικό περιβάλλον.

Να υιοθετηθούν νέες πολιτικές, νέες πρακτικές ΠΡΟΛΗΨΗΣ κυρίως, μα και καταστολής των πυρκαγιών, άλλες προτεραιότητες και επεξεργασμένα σχέδια κατανομής και διαχείρισης των σχετικών πόρων (η... παράνοια: σε δύο χρόνια μόλις ξοδέψαμε 400 εκατομμύρια μόνο σε επιχειρήσεις κατάσβεσης, ενώ στο ίδιο διάστημα δαπανήθηκαν... 16 εκατομμύρια στον τομέα της πρόληψης!), αλλά και των διαθέσιμων «μέσων», που επιτέλους πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν επαρκούν.

Δεν είναι πια η ώρα να αλλάξουν μυαλά οι «υπεύθυνοι» και να αναθεωρήσουν τις μεθοδευμένες πολιτικές τους σε ό,τι αφορά το παρόν και το μέλλον του Υμηττού, του μόνου... ημιπνεύμονα που απομένει στον αστικό κύκλο της Αθήνας; Να πάρουν πίσω Προεδρικά Διατάγματα που «διευκολύνουν» (εν ονόματι ενός αόριστου «ρεαλισμού» και μιας συναλλακτικής «ανάπτυξης») την περαιτέρω απαξίωση του ορεινού όγκου και την οικοπεδοποίηση μεγάλων περιοχών πρασίνου; Να ανακηρυχθεί «εθνικός δρυμός», στον οποίο να απαγορευθεί άμεσα και με αποτελεσματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς κάθε «έργο» ή ανοικοδόμηση, πέρα κι άσχετα με το όποιο εμφανιζόμενο ιδιοκτησιακό καθεστώς;

Κάηκε ακόμη και το χώμα. Τι... «άλλο» περιμένουν για να βγουν από τη νιρβάνα τους;