Ψωνίζουμε για το... θεαθήναι!

Την καταναλωτική σχιζοφρένεια των Ελλήνων αποτυπώνει έρευνα του Ευρωβαρομέτρου που δόθηκε στη δημοσιότητα. Το κεντρικό ερώτημα που θέλησε να απαντήσει η Γενική Διεύθυνση της ΕΕ για το Περιβάλλον είναι αν και κατά πόσον οι ευρωπαίοι καταναλωτές επηρεάζονται από την παραγωγή και διάθεση προς πώληση «πράσινων» προϊόντων. Αναφορικά με τους έλληνες καταναλωτές η έρευνα έδειξε τρία πράγματα:

. Οτι είναι πρώτοι στα (πράσινα...) λόγια αλλά τελευταίοι στην πράξη.

. Οτι δυσπιστούν έναντι όλων των κρίκων της αλυσίδας παραγωγής και λιανικής πώλησης ενός προϊόντος αμφισβητώντας την αξιοπιστία των επιχειρήσεων.

. Οτι εξακολουθούν, παρά τη δυσπιστία τους, να διακατέχονται από ακαταμάχητες καταναλωτικές εμμονές σε ό,τι αφορά τις επωνυμίες, ότι ψωνίζουν, δηλαδή, «φίρμες».

Αν πιστέψουμε τους διενεργήσαντες την πανευρωπαϊκή έρευναπρόκειται για τον οργανισμό Gallup -, οι έλληνες καταναλωτές συγκαταλέγονται μεταξύ των πλέον ενημερωμένων Ευρωπαίων σε θέματα προστασίας του οικοσυστήματος από μη φιλικά προς το περιβάλλον και προς αυτούς τους ιδίους προϊόντα. Ενημερωμένοι όντες, βάσει της έρευνας πάντοτε, οι Ελληνες (υποτίθεται ότι) φροντίζουν τον χώρο που τους περιβάλλει και κατ΄ επέκταση τον πλανήτη. Πρόκειται βεβαίως για υποθέσεις που δεν συνάδουν προς την εικόνα που αντικρίζει κανείς στις ελληνικές πόλεις και στην ύπαιθρο. Ετσι στο ερώτημα αν για την αγορά ενός προϊόντος λαμβάνουν υπόψη τους αν αυτό είναι φιλικό ή όχι προς το περιβάλλον, οι έλληνες καταναλωτές σε ποσοστό 64%- μεγαλύτερο όλων των άλλων Ευρωπαίων!απαντούν καταφατικά: «Ναι, είναι σημαντικό ένα προϊόν να είναι οικολογικό» . Μόνο το 18% των Ελλήνων δεν κοιτάζει ποτέ πόσο επιβαρύνει το περιβάλλον ένα προϊόν.

Στο ερώτημα αν και πόσο εμπιστεύονται οι Ευρωπαίοι τις ενδείξεις «φιλικό προς το περιβάλλον» που αναγράφονται στα προϊόντα οι Ελληνες εμφανίζονται (μαζί με τους Κροάτες, τους Ισπανούς και τους Ούγγρους) οι πλέον δύσπιστοι! Δηλαδή, έχουμε την σχιζοφρενική συνήθεια να αναζητούμε μετά μανίας στις ετικέτες των προϊόντων μια πληροφορία την ακρίβεια της οποίας εκ προοιμίου αμφισβητούμε! Μόνο το 15% δεν ενδιαφέρεται για τις ετικέτες, ποσοστό που συνάδει προς το ποσοστό των αδιάφορων του προηγούμενου ερωτήματος. Τέλος, σε πείσμα των εγχωρίων ερευνών που δείχνουν αύξηση των πωλήσεων προϊόντων ετικέτας και βεβαίως τρεις δεκαετίες έπειτα από τον τηλεοπτικό διασυρμό (ή μήπως ήταν διαφήμιση;) των «εισαγομένων», αποδεικνύεται ότι οι Ελληνες, σε ποσοστό που υπολείπεται μόνο των ποσοστών των ρουμάνων και των βουλγάρων γειτόνων μας, ψωνίζουμε με γνώμονα τη λαμπερή «φίρμα». Δηλαδή, την ετικέτα!

Συμπέρασμα: καταναλώνουμε προϊόντα που δεν πιστεύουμε σ΄ αυτά επειδή θεωρούμε ότι πιστεύουν οι άλλοι. Για φιγούρα, δηλαδή, ή επειδή έτσι υπαγορεύει το... «καταναλωτικώς ορθόν».