Οι "μπουνταλάδες" είναι ικανοί για την υλοποίηση των επεκτατικών σχεδιασμών

Ώς υπεύθυνος των Πολεμικών Σχεδίων του Γενικού Επιτελείου και παρακολουθώντας από πολύ κοντά τις κινήσεις του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, διεπίστωσα ότι ηργάζετο πολύ προσεκτικά και μεθοδικά, προκειμένου να αποκτήσει δικαιώματα στο Αιγαίο. Οταν τη διαπίστωσή μου αυτή μετέφερα τόσο προς τους ανωτέρους μου, όσο και προς τους συναδέλφους του επιπέδου μου, με αντιμετώπισαν σαν εξαιρετικά καχύποπτο, με μεγάλη φαντασία, αντιλέγοντας ότι οι «μπουνταλάδες δεν είναι ικανοί για τέτοιους σχεδιασμούς». Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκα, με την εκχώρηση δικαιωμάτων ερευνών πετρελαίου από την τουρκική κυβέρνηση στην κρατική τους εταιρεία πετρελαίων, σε τμήματα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Κατά και μετά την εισβολή στην Κύπρο και την έκδοση της τουρκικής παράνομης αγγελίας 714, η οποία χώριζε στη μέση το Αιγαίο, επεκτείνοντας το τουρκικό FIR δυτικά μέχρι τον 25ο μεσημβρινό, όταν διετύπωνα την άποψη, ότι αυτό ήταν το πρώτο βήμα, καθότι τα σχέδιά των απέβλεπαν στη σταδιακή προσάρτηση του ανατολικού Αιγαίου, με ενδιάμεσα στάδια υφαλοκρηπίδα, εναέριο χώρο, χωρικά ύδατα, νησίδες και βραχονησίδες, και νησιά του ανατολικού Αιγαίου, με αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, με άκουγαν μεν προσεκτικά, αλλά προσπερνούσαν το θέμα. Κατά τις διαπραγματεύσεις που είχαμε την περίοδο εκείνη για την κατάργηση της παράνομης τουρκικής αγγελίας, το υπουργείο Εξωτερικών ήθελε να πιστεύει τους ισχυρισμούς των Τούρκων «ότι εφοβούντο δική μας αιφνιδιαστική αεροπορική επίθεση, γι’ αυτό ζητούσαν να ενημερώνονται για κάθε κίνησή μας στο Αιγαίο». Επρεπε να ακολουθήσουν οι δηλώσεις της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι προέκταση του τουρκικού χερσαίου χώρου και κακώς δόθηκαν στην Ελλάδα με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, η κρίση των Ιμίων το 1996, το μνημόνιο της Μαδρίτης με το οποίο αναγνωρίζονται ζωτικά συμφέροντά των στο Αιγαίο (1977), η παρέμβαση της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.) που αμφισβήτησε την ελληνική κυριαρχία στα νησιά Φούρνοι, Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι και Ψέριμος και ακόμη η δήλωση του τότε προέδρου Σ. Ντεμιρέλ ότι η Τουρκία διεκδικεί 132 νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο (1998).

Ακολούθησαν και άλλες δηλώσεις - προκλήσεις μικρότερες ή μεγαλύτερες, όπως η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου, τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης για να φθάσουμε σήμερα να ζητούν συζήτηση επί όλων των παράλογων - ανυπόστατων και ανιστόρητων απαιτήσεων, που έχουν κατά καιρούς, με σύστημα και σχέδιο, θέσει. Οι ελπίδες, που οι Ελληνες είχαν αποθέσει στην κυβέρνηση των ισλαμιστών και προσωπικά στον κ. Ερντογάν, απεδείχθησαν φρούδες, όταν ο ίδιος σε συζήτηση με τον Ελληνα πρωθυπουργό είπε ότι «θα αρχίσουμε από τα εύκολα προβλήματα».

Μήπως, λοιπόν, θα πρέπει κάποτε να πιστεύσουμε, εξετάζοντες προσεκτικά και αντικειμενικά την τουρκική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών, ότι ο τουρκικός επεκτατισμός δεν είναι θέμα κυβερνήσεων, αλλά εθνική πολιτική που έχει υιοθετηθεί με συνέπεια από το σύνολο του τουρκικού έθνους, όπως αυτό εμφανίζεται τουλάχιστον σήμερα, και να ξεχάσουμε ότι η πολιτική αυτή θα αλλάξει με την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση;

Μήπως θα πρέπει να επανεξετάσουμε τη θέση μας έναντι της χώρας αυτής, προσμετρώντας επιπλέον των παραπάνω αναφερθέντων ότι η Τουρκία με τη Συμφωνία του Ελσίνκι αντί να υποχωρήσει, παραιτούμενη των παράλογων απαιτήσεων έναντι της χώρας μας, ανταμείφθηκε με την αναγνώριση των συνοριακών διαφορών και ενώ θα έπρεπε να είχε τακτοποιήσει την εκκρεμότητα αυτή πριν από την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, αυτές άρχισαν κανονικά και οι τουρκικές απαιτήσεις τέθηκαν προς το παρόν στα υπόψη, για μελλοντική χρήση;

Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν, ενώ η Τουρκία κατέχει στρατιωτικά το 40% ενός ανεξάρτητου κράτους - μέλους του ΟΗΕ, της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις όσες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού. Και ακόμη, οι ενταξιακές διαδικασίες συνεχίζονται, παρά το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζει αυτή τη Δημοκρατία, που είναι μέλος της Ε.Ε., στην οποία ζητεί να ενταχθεί;

Η Τουρκία εννοεί να γίνει μέλος της Ε.Ε. με τους δικούς της όρους και όχι με τους όρους της Ενωσης και μέχρι ώρας το επιτυγχάνει, διότι σε θέματα που θεωρεί εθνικού συμφέροντος δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα πίσω, όπως π.χ. το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, παρά τις συνεχείς συστάσεις της Ε.Ε., στην ουσία, ένα μηδαμινό θέμα σε σχέση με ό,τι έχει κερδίσει μέχρι σήμερα. Αλλωστε, κανένας στρατιωτικός ή πολιτικός παράγων δήλωσε ποτέ ότι θα αλλάξει η τουρκική πολιτική. Για την Τουρκία, η Ε.Ε. είναι ένα ακόμη πεδίο δράσης και εξυπηρέτησης των εθνικών της συμφερόντων.

Οταν, λοιπόν, η συμπεριφορά της είναι τόσο προκλητική εκτός Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι πολλαπλά θα χειροτερεύσει, αν κάποτε ποτέ εισέλθει. Η συμπεριφορά της ως μέλους της Ατλαντικής Συμμαχίας επιβεβαιώνει την άποψη αυτή. Διότι είναι εντελώς παράλογο μια χώρα που έγινε μέλος μιας συμμαχίας για να προστατευθεί από υπάρχουσα απειλή, όπως η χώρα μας, να απειλείται από μέλος της συμμαχίας αυτής, την Τουρκία. Και ενώ η ίδια η συμμαχία θα έπρεπε να την επαναφέρει στην τάξη ή να την εκδιώξει, σφυρίζει αδιάφορα, επικαλούμενη μια γελοία νομικίστικη ερμηνεία του Βορειοανατολικού Συμφώνου.

Νομίζω ότι είναι καιρός να σταματήσουν οι αυταπάτες μας, να σταματήσουμε να βλέπουμε τις σχέσεις μας με την Τουρκία όπως εμείς θα θέλαμε να είναι και να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, αλλάζοντας ριζικά την πολιτική μας.

Οι Τούρκοι σέβονται μόνο τη δύναμη και σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Οσο πιο διαλλακτικοί είμεθα, τόσο αυτοί αποθρασύνονται, διότι το θεωρούν αδυναμία, δίδοντάς τους να καταλάβουν ότι σήμερα είμαστε πολύ δυνατοί, και το εννοώ αυτό, και συνάμα αποφασισμένοι. Και τότε θα δείτε πόσο καλοί γείτονες θα γίνουν.

Το τελευταίο διάστημα καθίσταται σαφές ότι η Τουρκία έχει επιλέξει την όξυνση στο Αιγαίο με σκοπό την επίτευξη συγκεκριμένων στρατηγικών στόχων που κινούνται στο πνεύμα των «γκρίζων ζωνών» και της αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας. Η πολιτική αυτή της γείτονος επαναφέρει στο προσκήνιο τη συγκυρία της κρίσης των Ιμίων, και απαιτεί έγκαιρη, συνετή και σταθερή αντιμετώπιση από την Ελλάδα.

Η Αγκυρα δοκιμάζει της αντοχές της Αθήνας με ενέργειες όπως οι υπερπτήσεις, και μάλιστα σε χαμηλό ύψος πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά, ενώ οι συνεχείς αναχαιτίσεις αυξάνουν τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου. Αλλωστε, πριν από δέκα ημέρες σημειώθηκε περιστατικό με βλάβη τουρκικού μαχητικού στην περιοχή της Ικαρίας.

Ταυτόχρονα, η Τουρκία επιχειρεί να δημιουργήσει «δικαιώματα» σε πηγές ενέργειας ακόμη και αν αυτές βρίσκονται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Η απόφαση για τη διενέργεια ερευνών από την κρατική εταιρεία της Τουρκίας κοντά στο Καστελόριζο αποτελεί «απάντηση» στην ανάθεση από την Κυπριακή Δημοκρατία σε αμερικανική εταιρεία της διενέργειας ερευνών για τον εντοπισμό πετρελαίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου.

Πέρα από τη συνεχή αμυντική εγρήγορση, η Ελλάδα πρέπει να ενημερώνει σταθερά τους Ευρωπαίους εταίρους και τις ΗΠΑ για τη συμπεριφορά της Τουρκίας η οποία δεν συνάδει με αυτή χώρας που θέλει να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια, ούτε μέλους του ΝΑΤΟ έναντι μιας συμμάχου. Ταυτόχρονα, να αξιοποιήσει την ισότιμη συμμετοχή της στην Ε.Ε., αλλά και τους ιδιαίτερους δεσμούς που διαθέτει με τις ΗΠΑ λόγω της Ομογένειας, η οποία ασκεί επιρροή στα κέντρα αποφάσεων. Αμερικανοί νομοθέτες που θεωρούν ότι οι τουρκικές προκλήσεις πλήττουν τη λειτουργικότητα του ΝΑΤΟ και δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, έχουν επανειλημμένα παρέμβει, υιοθετώντας ψηφίσματα και ασκώντας πιέσεις στον Λευκό Οίκο, κάτι που αναμένεται να κάνουν και πάλι το επόμενο διάστημα.

Στο επικίνδυνο σκηνικό που στήνεται από την Τουρκία οι επαφές της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με ισχυρά κέντρα επιρροής -στην περίπτωση της Τουρκίας, κυρίως τις ΗΠΑ- πρέπει να επικεντρώνονται στην ουσία και όχι στην αναζήτηση επικοινωνιακού οφέλους. Ο πρωθυπουργός, που σχεδιάζει να επισκεφθεί την Ουάσιγκτον σύντομα, πρέπει να πείσει για την αξία της Ελλάδας. Να προβάλει την ελληνική συμμετοχή στις επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν που ενδεχομένως να αυξηθεί, τον ρόλο στα Βαλκάνια, μια περιοχή που ενδιαφέρει την κυβέρνηση Ομπάμα, τη στρατηγική σημασία της ναυτικής βάσης της Σούδας, τη συμμετοχή της χώρας μας στο σύστημα διοχέτευσης ενέργειας προς τις ευρωπαϊκές αγορές, τη συμβολή της ελληνικής ναυτιλίας στο διεθνές εμπόριο και τη μεταφορά πηγών ενέργειας, την αποδοχή της Ελλάδας ως αξιόπιστου συνομιλητή σε σημαντικές εστίες έντασης που ενδιαφέρουν τις ΗΠΑ (μεταξύ Αράβων και Ισραήλ, Ρωσίας και Γεωργίας), και φυσικά να υπενθυμίσει πόσο ενδιαφέρονται για τη γενέτειρά τους οι Ελληνοαμερικανοί που ψηφίζουν και χρηματοδοτούν κόμματα και υποψήφιους.

Η φωτογραφία με τον δημοφιλή Αμερικανό πρόεδρο στο Οβάλ Γραφείο και η αναμενόμενη κατάργηση της βίζας για τους Ελληνες που επισκέπτονται τις ΗΠΑ είναι βέβαιο ότι θα αξιοποιηθούν επικοινωνιακά, αλλά η επίσκεψη δεν πρέπει να εξαντληθεί σε αυτή την πτυχή.



Από Γιώργο Νικολάου