Δεν θέλουν ή δεν μπορούν;

Oι πρυτάνεις των πανεπιστημίων ζητούν να επιστρέψει σε ισχύ ο προηγούμενος νόμος, που τους έδινε τη δυνατότητα να επανεκλεγούν για δεύτερη συνεχή θητεία στην ίδια θέση. Το 2006, η τότε υπουργός Παιδείας κ. Μαριέττα Γιαννάκου άλλαξε τη ρύθμιση. Εως τότε κάθε πανεπιστημιακός μπορούσε να διεκδικήσει δύο συνεχείς θητείες στο ίδιο αξίωμα (πρύτανη, αντιπρύτανη, κοσμήτορα). Η νέα ρύθμιση ορίζει ότι κάθε πανεπιστημιακός μπορεί να μείνει στην ίδια θέση για μία τετραετία. Εάν επιθυμεί να επανεκλεγεί σε κάποιο από τα τρία αξιώματα θα πρέπει να μείνει εκτός αξιωμάτων για μία τετραετή θητεία.

Ο στόχος της υπουργού Παιδείας ήταν να λυθούν τα χέρια των πρυτάνεων, ώστε να μπορούν να λαμβάνουν δύσκολες αποφάσεις χωρίς να σκέπτονται το πολιτικό κόστος και τις πιθανές αντιδράσεις φοιτητικών παρατάξεων και πανεπιστημιακών. Κάτι που συμβαίνει στην περίπτωση που θέλουν να επανεκλεγούν.

Οι πρυτάνεις τώρα υποστηρίζουν ότι με τη νέα ρύθμιση δεν θα υπάρξουν έμπειρα στελέχη για τις διοικήσεις των ΑΕΙ, αφού όσοι αποκτούν πείρα θα πρέπει να μένουν στην αναμονή για τέσσερα χρόνια.

Επίσης, υποστηρίζουν ότι η ρύθμιση προωθήθηκε για να αποκλειστούν συγκεκριμένοι πανεπιστημιακοί. «Ουδέν ψευδέστερο.

Οι ενδιαφερόμενοι γνωρίζουν άριστα ότι ο νόμος έδωσε τη δυνατότητα και σε εκείνους που ήδη είχαν μια θητεία, και άρα δεν είχαν αποκλεισθεί λόγω του προηγουμένου νόμου, να υποβάλουν υποψηφιότητα. Ο νόμος λοιπόν λειτούργησε με αντικειμενικότητα έναντι όλων και ουδένα απέκλεισε» μας ανέφερε η κ. Γιαννάκου, υπενθυμίζοντας ότι «όταν ψηφίσθηκε το συγκεκριμένο άρθρο, ουδεμία αντίρρηση εξεφράσθη από την πανεπιστημιακή κοινότητα, οι δε σημερινοί πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις κλπ. όταν κατήλθαν ως υποψήφιοι εγνώριζαν άριστα ότι ο νόμος δεν τους επιτρέπει να επανεκλεγούν για δεύτερη συνεχόμενη θητεία».

Η αλήθεια είναι ότι τα πανεπιστήμια απαιτούν (εκτός πολλών άλλων) και έμπειρη και δυναμική διοίκηση για να βγουν από το σημερινό τέλμα. Και στην προσπάθεια αυτή οι σημερινές διοικήσεις δεν έχουν φέρει σημαντικά αποτελέσματα.

Για παράδειγμα, η αξιολόγηση προχωρά με ρυθμούς γηραιάς χελώνας, όσο για την εφαρμογή των διατάξεων του νόμου - πλαισίου, ακόμη αναζητούνται οι «αιώνιοι» φοιτητές των ΑΕΙ, οι εσωτερικοί κανονισμοί, ο σαφής καθορισμός των χώρων του πανεπιστημιακού ασύλου.

Αρα, θα σκεφτεί κάποιος, παρότι η διάταξη Γιαννάκου επιχείρησε να λύσει τα χέρια των πρυτάνεων από το άγχος του πολιτικού κόστους, οι ίδιοι δεν την εκμεταλλεύονται. Δεν θέλουν ή μήπως δεν μπορούν; Οποια και εάν είναι η απάντηση, είναι επιβαρυντική για τους πρυτάνεις που δείχνουν να θέλουν τα οφίτσια για να συνεχίσουν με δημοσιοσχεσίτικη αδράνεια τη διοίκηση των πανεπιστημίων και όχι για να καταθέσουν την εμπειρία τους προς όφελος του ιδρύματος.